“แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วนะ”
“ทำไมจะไม่ล่ะ” จามจุรีผุดลุกขึ้น ชันเข่าและนั่งกอดเข่าตัวเองทั้งที่ยังเปลือยเปล่า คาวีลุกขึ้นนั่งตามและมองแผ่นหลังขาวเนียนของเพื่อนสาวคนสนิท เสียงจามจุรีทอดถอนหายใจ
“เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่นะวี ถึงยังไงความรู้สึกนี้ก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้หรอกนะ”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ แบบนี้เขาไม่เรียกว่าเพื่อนแล้วนะ หรือแกคิดว่ามันไม่สำคัญวะจีจี้” คาวีถามแล้วดึงไหล่บางเพื่อให้หล่อนหันมาเผชิญหน้ากับเขา ต่างจ้องนัยน์ตากันอย่างมีความหมาย
“แกไม่เฮิร์ตแล้วเหรอวี เมื่อตอนหัวค่ำฉันเห็นแกจะเป็นจะตายที่เลิกกับแฟนคนล่าสุดเนี่ย แกดื่มเหมือนคนบ้า”
“ถ้าบอกว่าตอนนี้หายแล้วล่ะ แกจะเชื่อฉันมั้ย” คาวีถาม แววตาของเขาแสดงความแน่วแน่แต่ก็ยังไม่มากพอสำหรับจามจุรี
“ถ้าฉันบอกว่าไม่เชื่อล่ะ แกจะบอกว่าลืมผู้หญิงคนนั้นเพราะว่า...เอ้อ...เพราะมาอะไรกับฉันอย่างนั้นน่ะเหรอ”
“ไม่ใช่” เขาส่ายหน้าและขยับเข้าใกล้หล่
