“อ้า...เอ้อ...น้ำหวานเอากับข้าวมาให้ลุงพนากับลุงเสียมอ่ะจ้ะพ่อ วางไว้ข้างนอกกลัวว่าแมวหมาจะมากินก็เลยเอามาวางไว้ข้างใน”
“อืม...น่ารักจริงลูกพ่อ แล้วนี่จะกลับแล้วเหรอ”
“จ้ะ...จะกลับแล้ว...อุ๊ย!”
หล่อนร้องออกมาอีกหนเมื่อทวนรั้งร่างนั้นเดข้าไปในอ้อมกอดไม่ยอมปล่อย น้ำหวานหัวใจกระตุกแก้มร้อนผ่าวเมื่อถูกพ่อเลี้ยงกอดไว้แน่นพร้อมทั้งพูดว่า
“จะรีบไปไหนเหรอจ๊ะ อยู่คุยกับพ่อก่อนซีน้ำหวาน”
“อ้า...เอ้อ...หวานจะกลับไปที่บ้านจ๊ะพ่อ...อุ๊ย! พ่อจ๋า...อย่ากอดน้ำหวานแน่นนักซีจ๊ะ”
หล่อนเสียงอ่อนระโหยเมื่อทวนไม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระแถมยังกอดรัดร่างอวบอิ่มนั้นไว้แน่นกว่าเก่า เขาเบียดหน้าอกกับนมของเด็กสาวที่มันทั้งใหญ่แน่นและเย้ายวน บดเบียดไปมาอย่างจงใจ
“แหม...ไม่ต้องรีบก็ได้ ยังไงซะวันนี้แม่ก็ไม่อยู่บ้าน กว่าจะกลับมาก็ค่ำ”
“พ่อจ๋า...ตะ...แต่ว่า...อยู่อย่างนี้เดี๋ยวลุงช่างสองคนเข้ามาเห็นมันจะไม่ดีเอานะจ๊ะ
