“พอแล้ว ฉันอาจจะท้องได้” เพราะเธอยังไม่หมดประจำเดือน ความกังวลจริงเกิดขึ้น
“ท้องแล้วทำไม คุณไม่อยากมีลูกกับผมหรือไง”
“คุณจะบ้าหรือไง ฉันไม่ใช่ภรรยาของคุณอีกแล้ว ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง”
“ผมฟังภาษาคนรู้เรื่อง แต่ถ้าคุณมีลูกก็ดีสิ พิ้งค์จะได้มีน้อง”
“มีน้องตอนอายุยี่สิบสองนี่นะ คุณจะบ้าหรือไง”
“ทำไมล่ะ มีน้องตอนยัยพิ้งค์อายุยี่สิบล่ะดี จะได้ช่วยเลี้ยงน้อง แถมยังไม่ทะเลาะกับน้องด้วย” เขาพูดหน้าตาย พิมพ์มาดาอยากจะกรีดร้องให้ลั่น
และเธอก็ได้กรีดร้องจริงๆ แทบทั้งคืนเมื่อเขากักกอดแนบแน่นกระแทกกระทั้นเธออยู่ใต้ร่างไม่ยอมปล่อยเธอลงจากเตียงแม้แต่นิดเดียว จนเธอหลับไหลไปด้วยความอ่อนเพลียนั่นแหละ เขาจึงผละออกเล็กน้อย แต่ไม่ใช่เพื่อต้องการจากเธอไป แต่เพื่อกกกอดเธอเอาไว้กับกายเขาถ่ายทอดความอบอุ่นให้แก่กันอยู่แบบนั้น...
“พี่กฤษฏ์จะพาพิ้งค์ไปไหนคะ”
พวงชมพูเอ่ยถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นเขาลากม
