พิมพ์มาดาเอ่ยขอตัว รวบช้อนยกน้ำขึ้นดื่ม ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่โต๊ะอาหาร เธอคงนั่งร่วมโต๊ะรับประทานอาหารกับเขาอีกต่อไปไม่ได้แล้ว
“เดี๋ยวก่อนสิ จะรีบไปไหนล่ะ พอพูดแทงใจดำเข้าหน่อยทำเป็นรับไม่ได้”
“เอ๊ะ! ปล่อยนะคุณกวี อย่ามาหยาบคายกับฉันนะ” เธอพยายามสลัดมือแกร่งของเขาออก แต่เขาก็จับกระชับเอาไว้มั่นไม่ยอมปล่อย
“ผมว่าเราน่าจะมารำลึกความหลังกันหน่อยเป็นไง บรรยากาศแบบนี้น่าจะดี”
“หยาบคายร้ายกาจ” เธอดิ้นรนตบเขาจนหน้าหัน
เพียะ!!!
“สงสัยไปอยู่เมืองนอกเมืองนาเสียนาน เลยชอบแบบซาดิสก์ถึงอกถึงใจ”
“ทุเรศที่สุด พรุ่งนี้ฉันจะไปจากที่นี่”
“คุณไม่ห่วงลูกหรือไง”
“อย่าเอาลูกมาอ้างและขู่ฉันเด็ดขาด” เธอมองเขาตาวาว
“อยากไปก็เชิญตามสบาย ถ้าคุณไม่ห่วงลูก”
“ฉันห่วงลูก แต่คุณนั่นแหละ ไม่ห่วงแกสักนิด”
“ห่วงสิ และถ้าคุณห่วงลูกจริงๆ ก็ไม่สมควรจะไปจากที่นี่จนกว่าผมจะหาลูกเจอ”
“เหอะ! มีสิทธิ์อะไรมาสั่ง ฉ
