“มันเรื่องของฉัน อื้อ... ปล่อย” เธอพยายามดันหน้าเขาออกห่าง แต่เขาก็ยังซุกไซ้เข้ามาหา กลิ่นหอมเฉพาะกายที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงทำให้เขากักร่างเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
“กลิ่นหอมแบบนี้ของเธอนี่เองที่ทำให้ผู้ชายหลงใหล” เขาเริ่มบดริมฝีปากไปตามเรือนร่างของเธอจนสะท้าน พิมพ์มาดาดิ้นอึกอักอีกครู่ก่อนจะค่อยๆ คล้อยตามการชักจูงของเขา
“ผมคิดถึงคุณมากนะ พิมพ์มาดา” กวีพูดออกมาอย่างลืมตัว เขาประคองใบหน้าของเธอเอาไว้แล้วจุมพิตลงไปใหม่ ทั้งอบอุ่นและอ่อนหวานเรียกร้องให้เธอตอบสนองเขา
“คุณล่ะ คิดถึงผมหรือเปล่า” น้ำเสียงของเขาเหมือนจะเว้าวอน ดวงตาของเขาดูปวดร้าวแปลกๆ พิมพ์มาดานิ่งอึ้งไป ก่อนที่ความจริงในหัวใจของเธอจะเผยให้เขาได้รู้
“ฉัน... ก็คิดถึงคุณ” เธอพูดออกมาในที่สุด ค่อยๆ หลับตาลงรอรับจุมพิตของเขาอีกครั้งอย่างยอมจำนน
จุมพิตที่เกิดขึ้นอีกครั้งทั้งอ่อนหวานละมุนละไมและเรียกร้อง เขาแนบปากร้อนผ่าวกับปากอิ่มย้อยของ
