“ฉันไปเดินเล่นในป่า แต่ไม่คิดว่าจะหลงป่า”
“แค่นั้นจริงๆ เหรอ หรือว่าคุณคิดจะหนีผม”
“ปะ... เปล่าเสียหน่อย” เธอหลบสายตาของเขา แรกๆ เธอก็ยอมรับว่าอยากจะสำรวจเส้นทางหนีอยู่เหมือนกัน แต่ใครจะยอมรับกันเล่า แค่ที่เธอปลอดภัยกลับมาอยู่กระท่อมนี้เหมือนเดิมก็ดีที่สุดแล้วในตอนนี้
“จริงนะ”
“จริงสิ แล้วนายช่วยฉันเอาไว้เหรอ” เธอเบี่ยงเบนประเด็น เมื่อเห็นว่าตัวเองนอนอยู่บนฟูกในกระท่อมหลังเดิม ไม่ใช่ในป่ารกทึบมีสัตว์ร้ายรอบตัวแบบนั้น
“ผมเห็นคุณหายไป เลยให้คนไปตาม ทีหลังถ้าจะหนีก็อย่าหนีเข้าป่าลึกอีกล่ะ เดี๋ยวเสือจะลากไปกิน” เขาดักคอรู้ทัน
“เอ๊ะ! ฉันบอกว่าไม่ได้หนีไง” เธอทำท่าปั้นปึงใส่เขา แต่อุกฤษฏ์รู้ทัน
“คุณปลอดภัยก็ดีแล้ว”
“ขอบใจนายมากนะที่ช่วยฉันเอาไว้ แต่ก่อนที่ฉันจะสลบฉันเจองูตัวใหญ่มาก แถมยังเจอ ใครก็ไม่รู้ตัวใหญ่ยักษ์ หน้าตาหน้าเกลียดหน้ากลัว” เธอทำท่าขนลุก กอดตัวเองเอาไว้
“งูนั่นผมจัดการ
