หญิงสาวเตรียมของจำเป็นติดตัวไปด้วย เพราะคิดว่าหากออกจากป่านี้ได้เธอคงต้องใช้ และนายกฤษฏ์ก็ดีที่ไม่ได้ยึดอะไรเธอไปจนหมด ยกเว้นโทรศัพท์ที่เธอพอจะเข้าใจว่าไม่มีสัญญาณเพราะอยู่ในป่าเขาแบบนี้
ยิ่งจันทร์จวงเร่งฝีเท้า พวงชมพูก็ยิ่งเร่งฝีเท้าตาม เธอลืมมองรอบกายไปเสียสนิทว่ายิ่งเดินยิ่งเข้าไปในป่าลึก แล้วเพราะความรีบทำให้เธอสะดุด พอมองไปด้านหน้าอีกครั้ง จึงไม่เห็นเงาของจันทร์จวงอีก
“จันทร์ จันทร์ เธออยู่แถวนี้หรือเปล่า” พวงชมพูร้องเรียกคนที่เธอแอบสะกดรอยตามเสียงดังลั่น ก่อนจะวิ่งไปตามทางข้างหน้า แต่ปรากฏว่าไม่เจอแม้แต่เงาของจันทร์จวง
“แย่แล้ว นี่มันในป่านี่นา ไม่ใช่ทางออกจากป่าหรือเข้าเมืองเสียหน่อย” พวงชมพูรู้สึกถึงความหวาดกลัวที่คืบคลานเข้ามา ความรู้สึกเหมือนเมื่อครั้งที่เธอหลงป่าคราวก่อนทำให้เธอตัวสั่น
“จะเดินไปทางไหนนี่” เมื่อวิ่งย้อนกลับมาทางเดิม เธอก็เจอกับทางแยกที่นึกไม่ออกว่าตัวเองมาจาก
