พวงชมพูค่อยๆ ฟื้นขึ้นมา คนแรกที่เธอเห็นหน้าก็คืออุกฤษฏ์เช่นเดิม หญิงสาวไม่ลังเลใจเลยที่ผวาเข้ากอดเขา ซึ่งเขาก็กอดตอบอย่างไม่เกี่ยงงอน แต่แรงกระแทกที่ท้องทำให้แรงกอดก่อเกิดความเจ็บ จนต้องนิ่วหน้าร้องคราง
“โอ๊ย!”
“คุณเป็นยังไงบ้าง”
“เจ็บที่หน้าท้อง นายไปช่วยฉันอีกแล้วเหรอ”
“คุณเข้าป่าไปทำไม อย่าบอกนะว่าไปเดินเล่นอีก”
“ฉันหลงป่า”
“คุณเข้าป่าไปทำไม” เขาถามคำถามเดิม เคร่งเครียดยิ่งกว่าเดิม
“ฉันเดินเล่นจริงๆ แล้วก็หลงป่า” เธอปดคำโต ได้ยินเสียงถอนใจของเขา ก่อนที่จะได้ยินประโยคที่ทำให้เธอคาดไม่ถึง
“ถ้าอยากออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัย คุณควรอยู่แต่ในเขตของผม อีกไม่กี่วันผมจะพาคุณออกไปจากที่นี่แน่นอน ไม่ต้องกลัว แต่ตอนนี้คุณกำลังมีอันตราย”
“คนพวกนั้นบอกว่าเค้าเคยมาจับฉันแล้วแต่ไม่สำเร็จ หมายถึงตอนที่นายมาช่วยฉันเอาไว้”
“คงเป็นอย่างนั้น คุณก็คงรู้แล้วว่าไม่ปลอดภัย ถ้ายังไม่อยากตายก่อนวัยอันคว
