“น้ำเสียงของคุณไม่มั่นคงสักนิด อยากให้ผมปล่อยจริงเหรอ” เขาถามย้ำ น้ำเสียงคุกคามอย่างคนที่ชอบสั่งและเอาแต่ใจตัวเองมาตลอดชีวิต
“ใช่ ฉันอยากให้นายปล่อย” น้ำเสียงของเธอที่ตอบกลับไปเบาแสนเบาจนแทบเป็นเสียงกระซิบ แต่แววตาอ่อนล้าเต็มทน
“ปากของคุณสวย” เขาหลุบตามองปากอิ่มย้อยน่าจูบนั้นตาวาว
พวงชมพูมองตอบ เธอก็นึกชื่นชมดวงตาทรงเสน่ห์ของเขานัก แต่ไม่ได้พูดออกไป ให้เขาได้ใจ พยายามรวบรวมจิตใจต่อสู้กับตัวเองและเขาโดยการดิ้นรน ดันหน้าอกเขาเอาไว้ แต่ก็เหมือนดันกำแพงอิฐอันหนา
“คุณอยากให้ผมจูบ อยากให้ผมทำมากกว่านี้” เขามองสบตาเธออย่างมีความหมาย สายตาร้อนแรงตรึงเธอเอาไว้ให้นิ่งขึง
“ไม่จริง... สักหน่อย” เสียงตอบของเธอยิ่งแผ่ว เพราะถูกสะกดด้วยสายตาทรงเสน่ห์คู่นั้น
“จริงสิ เธออยากได้ฉันใจจะขาด”
“คนหลงตัวเอง” เธอหน้าแดงและได้ยินตัวเองพูดออกไปแบบนั้น นายหน้ารกนี่เป็นใครก็ไม่รู้ แล้วทำไมเธอถึงได้ไม่ดิ้นหนีจ
