“ไม่หรอกค่ะ มาดูใกล้ๆ ได้นะคะ เอ๊ะ..หรือว่าจะจับดูก็ได้” อัญชิตาพยายามตลก ทั้งที่เธอไม่ใช่คนตลก บอกตรงๆ ตอนนี้หญิงสาวรู้สึกอายมาก และไม่มีแผนการอะไรในหัวเลย นอกจากดื้อด้านอยู่ที่นี่ แล้วพยายามที่จะเรียนรู้นิสัยใจคอเขา แต่เธอไม่รู้เลยว่าเวลาสามเดือนที่คุณพิกุลให้มามันจะพอหรือเปล่า รู้แหล่ะว่าทุกอย่างที่ทำมันเสี่ยง แต่เพราะต้องการเงิน ทำให้หญิงสาวยอมทำถึงขนาดนี้
“อย่ามาตลกแถวนี้ กลับไปก่อนที่ผมยังพอจะลืมเรื่องการมาที่นี่ของคุณได้” ภาสกรยังคงยืนกรานเช่นเดิม เขาไม่อยากให้เธอมาเสียเวลากับคนที่ไม่มีวันเปลี่ยนใจอย่างเขา
“ไม่กลับค่ะ ขอสมัครงานที่นี่ได้มั้ยคะ ในเมื่อทำงานไม่สำเร็จแล้วก็คงไม่มีหน้ากลับไปหาคุณท่าน” อัญชิตาเริ่มแผนการเพื่อให้อยู่ที่นี่ต่อ อย่างน้อยการได้รู้จักชีวิตเขา มันก็คงพอทำให้เธอคิดหนทางที่จะพาเขากลับไปหาคุณพิกุลได้
“อย่างคุณจะทำอะไรได้” ภาสกรปรามาสทันทีที่ใช้สายตามองไปที่ร่า
