“จ๋า…” เมี่ยงคำขานรับเสียงหวาน เด็กสาวซุกหน้ากับลำคอคนเสียรู้ เธอสูดดมกลิ่นกายที่คุ้นเคยเสียงดังฟอด ๆ มือน้อยก็ลูบไล้บนเนื้อตัวอาไกรของเธออย่างเอาแต่ใจ
“อาไกรอยากกินเมี่ยงคำเสียบไม้ไหมจ๊ะ”
“ไม่อยาก” กำนันไกรนึกโมโหยัยเด็กแสบ แต่ก็ไม่อยากขัดใจเธอ เขากลัวเธอจะร้องไห้อีก กลัวเธอทำหน้าเศร้า เพราะพอเห็นเธอเป็นแบบนั้นแล้ว เขารู้สึกเจ็บตรงหัวใจ
“แต่เมี่ยงคำอยากถูกไม้เสียบจัง”
กำนันไกรคำรามในลำคอ...ยัยเด็กขี้อ่อย
พอเขาไม่ว่าอะไร เมี่ยงคำก็ถอนหายใจบางเบา เรือนร่างกำยำของอาไกรทำให้เธออบอุ่นทั้งกายใจ
“อาไกรรักเมี่ยงไหมจ๊ะ”
กำนันไกรถอนหายใจ เขากอดคนที่นอนทับอยู่บนตัวเขาไว้เต็มสองแขน สัมผัสแนบชิด ไออุ่นจากร่างนุ่มเนียนกำลังจะทำให้เขาไขว้เขว
“รัก…”
เมี่ยงคำยิ้มกับซอกคอแกร่ง
“รักแล้วอยากจับเมี่ยงทำเมียไหมจ๊ะ”
“แรด...” คำต่อว่าต่อขานที่ไม่เต็มเสียง แถมยังสั่นพร่าจนเธอรู้สึกได้ทำให้เมี่ยงคำอมยิ้
