พ่อวสันต์บอกแล้วหันไปจัดหมอนบนโซฟาตัวยาว ท่านตบหมอนสองทีก่อนเอนตัวลงนอน พอลูกชายเอาผ้าห่มมาให้ท่านก็รับมาห่ม แต่เมื่อเห็นว่าเจ้าลูกตัวดีเอาที่นอนไปปูนอนบนพื้นหน้าห้องนอนของท่าน พ่อวสันต์ก็ขมวดคิ้วมุ่น
“ทำไมไม่ไปนอนในห้อง”
“ผมจะนอนเฝ้าเมียครับ”
“หนูดาไม่ไปกับพี่จริง ๆ เหรอ” ปลัดรวินหน้าเศร้าเหงาหงอย เมื่อวันนี้เขาต้องกลับไปทำงาน แต่ธิดาไม่ยอมกลับไปกลับเขา พ่อกับแม่ก็ตามใจเธอ
“หนูจะอยู่ที่นี่ค่ะ” ธิดาเกาะแขนแม่เรไรไว้แน่น เด็กสาวเอาท่านเป็นกำบัง สองคืนหลังจากคืนเลวร้ายนั้น เธอนอนกับแม่เรไรตลอด เธอไม่ยอมให้สามีแตะต้อง เธอไม่ได้โกรธเขา แต่เธอน้อยใจ
“หนูดา…”
ปลัดรวินเรียกเมียเสียงอ่อน เขาอยากให้เธอไปด้วย ยิ่งเธองอนเขาอยู่ เขาก็อยากให้เธออยู่ใกล้ ๆ จะได้ค่อย ๆ ปรับความเข้าใจกัน
“รีบ ๆ ไปทำงานได้แล้ว ให้หนูดาอยู่กับแม่ที่บ้านนี่แหละ เอาไว้วันหยุด วินค่อยกลับมาหาน้อง อีกสองสัปดาห์วินก็ได้ย
