ช่วงระหว่างทางที่ฉันนั่งรถกลับมากรุงเทพฯ…มันทั้งเหนื่อย ทั้งล้า
ร่างกายที่เพิ่งผ่านการปฐมพยาบาลมาหมาด ๆ ยังแทบจะไม่มีเรี่ยวแรง แผลตามตัวที่ช้ำเขียวเริ่มปวดหนึบขึ้นเรื่อย ๆ
แถมตอนนี้…ฉันรู้สึกว่าร่างกายเริ่มร้อนอุจนแทบจะทนไม่ไหว เหมือนความเครียด ความกลัว และความเศร้าทั้งหมดมันก่อตัวรวมกัน จนร่างกายฉันต้านไม่ไหวอีกต่อไป
ฉันซุกตัวลงกับเบาะ พยายามเอาผ้าพันคอเก่า ๆ ที่แม่ให้มาก่อนขึ้นรถมาห่มตัวไว้
เหมือนสัมผัสจากผืนผ้านั้นจะช่วยให้ใจฉันไม่สั่นมากนัก…แม้ร่างกายจะสั่นเทาไม่หยุด
เสียงล้อรถวิ่งไปตามถนน เสียงเครื่องยนต์ที่ดังเบา ๆ ทำให้ฉันค่อย ๆ เผลอหลับไปทั้งน้ำตา
ไม่รู้เลยว่าหลับไปนานแค่ไหน แต่ทุกครั้งที่สะดุ้งตื่น…ฉันก็จะเผลอมองหาหน้าแม่ตลอด
ไม่มีแม่…ไม่มีบ้านหลังเดิม…ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว ตอนนี้…ฉันเหลือแค่ตัวเองกับกระเป๋าเสื้อผ้าหนึ่งใบ และคำสัญญาของแม่ที่ก้องอยู่ในหัว
“เรียนให้จบน
