ฉันยังนั่งอึ้งอยู่กับความเงียบของตัวเอง และคำพูดของเขา…
เขารู้ว่าฉันผ่านเรื่องราวอะไรมาบ้าง แต่เขากลับไม่พูดอะไร ไม่ถาม ไม่ซัก ไม่กดดันฉันเลย
แค่เงียบ… และปล่อยให้ฉันเป็นคนเริ่มในเวลาที่พร้อม
“สรุปแล้ว… ไอ้พ่อเลี้ยงของเธอใช่ไหม? ที่มันทำให้เธอเป็นแบบนี้”
เสียงของเขาเรียบนิ่ง แต่ฟังแล้วหนักในอก
ฉันพยักหน้าช้า ๆ แทบไม่กล้ามองหน้าเขา
“…อืม… นายช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับให้หน่อยได้ไหม ฉันไม่อยากให้คนอื่นรู้… ฉันอาย”
“ทำไมล่ะ?” เขาขมวดคิ้วแน่น น้ำเสียงขุ่นขึ้นอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมเธอต้องอาย… ในเมื่อเธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด”
ฉันเม้มปากแน่น กำมือจนเล็บจิกลงเนื้อ ความรู้สึกตีกันยุ่งเหยิงในหัว
แล้วสุดท้ายก็พูดออกมา…ด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน
“นายไม่เข้าใจหรอก…”
“นายโตมาในครอบครัวที่มีพร้อมทุกอย่าง มีพ่อ มีแม่ มีพี่ชายที่ยังอยู่…คอยเห็นนายประสบความสำเร็จ”
“แต่มันไม่เหมือนฉัน… ไม่เคย
