เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า…
ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว เกือบจะห้าโมงเย็นอยู่รอมร่อ แต่ที่น่าโมโหกว่าก็คืออาจารย์ยังคงพูดไม่หยุด ทั้งที่เลยเวลาเลิกเรียนมานานแล้ว
ฉันหันไปมองนาฬิกาที่ข้อมืออีกครั้ง
4:56 น.
สายตาก็เผลอมองไปที่โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ
…ไม่มีข้อความ ไม่มีแจ้งเตือนจากเขาเลย
แต่ในหัวฉันกลับเต็มไปด้วยความกังวล
“ตอนเย็นเหมือนเดิม…รู้ใช่ไหมว่าหมายถึงอะไร”
คำพูดของเขาตอนเช้า ยังดังวนอยู่ในหัวไม่หยุด
ฉันถอนหายใจแรง ๆ พยายามนั่งนิ่ง ๆ แต่ก็รู้สึกได้เลยว่าขาเริ่มกระดิกอย่างหงุดหงิด
…เขาจะรอไหม? หรือจะโมโห?
“โอ๊ย อาจารย์~ จะห้าโมงแล้วววว~” แจมพึมพำเสียงอ่อย พิงโต๊ะอย่างหมดแรง
“มีคนจะโดนแฟนเหวี่ยงหรือไง ถึงดูร้อนรนขนาดนั้นอะ” เมย์แซวพร้อมเลิกคิ้วใส่ฉัน
ฉันสะดุ้งเล็กน้อย
“ปะ…เปล่าซะหน่อย!”
แต่สีหน้าและน้ำเสียงฉันมันไม่ช่วยเลย
“แน่ใจ๊?” น้ำหวานพูดขึ้นขำ ๆ “นี่ไทเกอร์รออยู่ใช่ป่ะล่ะ?”
