- เช้าวันถัดมา -
ตอนนี้ฉันกำลังยืนเถียงกับเขาอยู่หน้าโรงจอดรถของมหาลัย ใช่…เช้านี้มันควรจะสงบ อากาศควรสดชื่น
แต่กลับกลายเป็นว่าฉันต้องมายืนเถียงกับผู้ชายคนหนึ่งเรื่องที่ฟังดูไร้สาระสุด ๆ
ว่า…เขาจะเดินไปส่งฉันถึงโต๊ะประจำที่ฉันชอบนั่งรอก่อนเข้าเรียน
“แค่เดินไปส่งเองยัยตัวแสบ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงกวน ๆ พร้อมกับยักคิ้วใส่
ฉันเบ้ปากอย่างหงุดหงิดเล็ก ๆ
“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวเพื่อนฉันแซว”
“ก็ให้เขาแซวไปสิ เธอจะไปสนทำไม” เขาพูดหน้าตาเฉย ราวกับไม่รู้เลยว่าการโดนเพื่อนแซวน่ะมันน่าอายแค่ไหน
“พูดง่ายสิ เพราะไม่ใช่นายที่จะโดนล้อ!” ฉันว่า พร้อมกับกอดอก ย่นคิ้วใส่เขาแบบจริงจังสุด ๆ
เขาหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้ มือใหญ่เอื้อมมาจับแขนฉันเบา ๆ อย่างออดอ้อน
“ก็แค่จะเดินไปส่งเอง… จะได้รู้กันให้หมดว่าเธอน่ะ…มีเจ้าของแล้ว”
สายตาเจ้าเล่ห์ของเขาจ้องลึกเข้ามาในดวงตาฉัน ขณะที่น้ำเสียงยังนิ่งเฉยตา
