– เช้าวันถัดมา –
ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนรถของเขา กำลังเตรียมจะเปิดประตูลงไปหาเพื่อน ๆ ที่นั่งรออยู่โต๊ะประจำหน้าอาคารเรียน
แต่ยังไม่ทันที่มือฉันจะจับลูกบิดประตู เสียงของเขาก็ดังขึ้นจากเบาะคนขับ
“เดี๋ยวก่อน”
ฉันชะงัก หันไปมองเขาด้วยคิ้วที่เลิกขึ้นเล็กน้อย
“อะไรอีกล่ะ”
เขาไม่พูดเปล่า แต่ยื่นบัตรแข็งใบหนึ่งมาตรงหน้าฉัน
ฉันก้มมองมันอย่างงุนงง ก่อนจะเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่า…
นั่นคือ แบล็คการ์ด
“อะไรเนี่ย?” ฉันถามเสียงนิ่ง พยายามไม่ทำหน้าเหวอให้เขาเห็น
“เอาไว้ใช้” เขาตอบเรียบ ๆ เหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย
“ใช้อะไรของนาย ฉันไม่เอาหรอก” ฉันผลักบัตรกลับไปให้เขา
แต่เขากลับจับมือฉันไว้ แล้ววางบัตรใบนั้นลงบนฝ่ามืออย่างแนบแน่น
“อย่าดื้อ แค่ใช้เวลาจำเป็น อย่าให้ฉันรู้ว่าเธอแอบไปลำบากคนเดียวอีก”
ฉันเม้มริมฝีปากแน่น รู้สึกทั้งอุ่นใจและหงุดหงิดในคราวเดียวกัน
เขานี่มัน…เอาแต่ใจไม่เปล
