ตอนนี้ท้องฟ้านอกหน้าต่างถูกแต่งแต้มด้วยสีส้มอมชมพูอ่อน ๆ ของพระอาทิตย์ยามใกล้ลับขอบฟ้า
แต่เงาร่างสูง ๆ ที่ฉันเฝ้ารอฟังเสียงแตะคีย์การ์ด กลับยังไม่ปรากฏ
ไม่รู้สิ…ฉันไม่ได้เป็นห่วงเขาหรอกนะ…มั้ง
แค่…รู้สึกแปลก ๆ เวลาห้องมันเงียบแบบนี้
หลังจากเก็บห้องนอนจนเข้าที่เข้าทาง ฉันก็ออกมาจัดการห้องนั่งเล่นต่อ ปัดฝุ่นบ้าง เช็ดโต๊ะบ้าง เก็บแก้วน้ำวางเกลื่อนบนโต๊ะหน้าโซฟา
ไหน ๆ ก็มาอยู่ที่นี่แล้ว จะอยู่เฉย ๆ โดยไม่ช่วยอะไรเลยก็คงเกินไปหน่อย มือฉันขยับเรื่อย ๆ โดยไม่ต้องใช้ความคิด
แต่ในหัวกลับเอาแต่เผลอเหลือบตามองประตูทุก ๆ ห้านาที
‘ยังไม่กลับอีกหรอ…’
คำนี้มันผุดขึ้นมาในหัวหลายรอบแล้ว…
ทั้งที่ฉันเองก็พยายามไม่คิด ไม่อยากใส่ใจ ไม่อยากรู้สึกอะไรทั้งนั้น แต่มันก็ยัง…วนกลับมาเหมือนเดิมอยู่ดี
ฉันถอนหายใจเงียบ ๆ ก่อนสายตาจะเลื่อนมองไปยังนาฬิกาแขวนบนผนัง
เข็มนาฬิกากำลังเคลื่อนไปเรื่อย ๆ ราวกับจะย้ำว่
