ตอนนี้เป็นเวลาตีสองกว่าแล้ว เงียบสงัดจนได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจตัวเอง
ไทเกอร์ยกแขนขึ้นบิดขี้เกียจเบา ๆ พลางเอนหลังพิงเก้าอี้ เหลือบตามองนาฬิกาแขวนผนังที่เข็มยาวชี้เกินเลขสิบสองไปไม่นาน
เขาเพิ่งจัดการเช็กเอกสารเสร็จเรียบร้อย ทั้งที่ก่อนหน้านี้ตั้งใจว่าจะเคลียร์ให้จบตั้งแต่ก่อนเที่ยงคืน เพราะคิดว่าเป็นแค่รายงานการเงินไม่กี่แผ่น แต่ใครจะรู้ว่าระหว่างทางจะมีเอกสารยิบย่อยจากแผนกอื่นปะปนเข้ามาอีกเป็นกอง
“นึกว่าจะเร็ว…หึ ช่างแม่ง”
เขาบ่นเบา ๆ พลางถอดแว่นสายตาออก วางลงบนแฟ้มเอกสารอย่างอ่อนล้า นิ้วเรียวค่อย ๆ นวดขมับคลายความตึงเครียดจากการนั่งทำงานต่อเนื่องเป็นชั่วโมง
สายตาเขาเลื่อนมองไปรอบห้องทำงานที่ตอนนี้มีเพียงแสงไฟสลัวจากโคมโต๊ะทำงาน ให้ความรู้สึกเงียบเหงาแต่สงบอย่างประหลาด
ในความเงียบนั้นเอง ความคิดของเขาก็เริ่มล่องลอยกลับไปยังใครบางคน…
คนที่อาจจะนอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงของเขาในตอนนี้
ไ
