แสงแดดยามบ่ายคล้อยเริ่มอ่อนลงเรื่อย ๆ เมื่อเสียงออดบอกเลิกคลาสสุดท้ายดังขึ้นทั่วคณะ นักศึกษาทยอยเก็บของ เดินออกจากห้องเรียนด้วยสีหน้าหลากหลาย บางคนอิดโรย บางคนสดชื่น และบางคน…ก็แอบเหลือบมองใครบางคนอยู่เงียบ ๆ
ฉันสะพายกระเป๋าเดินออกจากห้องเรียนพร้อมน้ำหวาน เมย์ และแจม ข้างนอกอากาศยังร้อนอบอ้าว แต่ลมเย็น ๆ จากต้นไม้ใหญ่ที่ปลูกอยู่รอบคณะก็พอช่วยคลายร้อนได้บ้าง
“เย็นนี้พี่หมอกมารับมั้ย?” แจมหันไปแซวน้ำหวานด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“เปล่า เขาแค่บอกให้รอหน้าโรงอาหาร เดี๋ยวเอาน้ำมาให้” น้ำหวานตอบเสียงเรียบ แต่หน้าแดงจนปิดยังไงก็ไม่มิด
ฉันอมยิ้มบาง ๆ ก่อนจะกวาดตามองไปรอบ ๆ ตามสัญชาตญาณ ทั้งที่ปากไม่ได้พูดถึงเลยสักคำ… แต่ในใจกลับนับถอยหลังโดยไม่รู้ตัว
“อีกกี่นาทีจะถึงสี่โมง?”
ทันใดนั้น เสียงข้อความก็ดังขึ้นในกระเป๋าเสื้อ
ฉันหยิบมือถือขึ้นมา หน้าจอสว่างพร้อมชื่อที่คุ้นเคยเด้งขึ้นมา
[ไทเกอร์]
“ฉั
