ฉันหลบตาเขา พลางก้มหน้ากอดกระเป๋าแน่น พยายามไม่ให้มือสั่น เสียงของแอร์ในห้องดังเบา ๆ จนเหมือนกำลังกลั่นแกล้ง
“ไปหาที่ไหน…”
เสียงเขายังเย็นเหมือนเดิม ไม่เร่ง ไม่ตะคอก แต่ยิ่งเงียบแบบนี้… ฉันยิ่งไม่กล้าหายใจแรงด้วยซ้ำ
“ก็… แถว ๆ นี้แหละ”
ฉันตอบพลางพยายามวางกระเป๋าลงให้เบาที่สุด
แต่แค่เสียงกระเป๋ากระทบพื้นเบา ๆ ก็ทำให้บรรยากาศในห้องตึงขึ้นอีกขั้น
เขาไม่ได้พูดอะไร …แค่ลุกขึ้นยืนช้า ๆ
เสียงฝ่าเท้าของเขาที่เคลื่อนเข้ามาใกล้ เหมือนเสียงนาฬิกานับถอยหลัง และทุกก้าวของเขา… เหมือนจะกดความผิดฉันให้ลึกลงเรื่อย ๆ
“แน่ใจ?”
เขาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้ามา ลึกจนฉันรู้สึกเหมือนเขามองทะลุความคิดของฉันไปหมด
ฉันหลบสายตาเล็กน้อย ก่อนจะตอบเสียงเบา
“อืมม นายจะมาจับผิดอะไรฉันนักหนา ว่างมากรึไง”
เขาไม่ตอบ
เพียงแค่ยกไหล่น้อย ๆ อย่างไม่ยี่หระ แล้วหันกลับไปนั่งที่โซฟาเช่นเดิม
ราวกับไม่ม
