หลังจากที่ฉันแยกตัวออกมาจากอาร์มได้ไม่นาน ก็โดนเรียกตัวให้กลับไปช่วยงานต่อทันที เพราะช่วงเวลานั้นลูกค้าเริ่มทยอยเข้าร้านกันเยอะขึ้นกว่าตอนแรกอีกหลายเท่า
ฉันเพิ่งจะเดินพ้นประตูหลังร้านเข้ามาไม่ถึงสองก้าวดี เสียงของพนักงานอีกคนก็เรียกขึ้นมาทันทีด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ
“แบม! มาพอดีเลย ฝากเอาอันนี้ไปเสิร์ฟหน่อย โต๊ะหนึ่งนะ เราขอเข้าห้องน้ำแป๊บ”
เธอพูดพลางยื่นถาดที่มีเครื่องดื่มสองแก้วกับจานอาหารเล็ก ๆ ให้ฉันก่อนจะรีบหายเข้าไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว
ฉันพยักหน้ารับ แล้วเดินตรงไปยังโต๊ะหนึ่งตามที่เธอบอกโดยไม่บ่นอะไร แม้จะรู้สึกว่าได้พักไปแค่ไม่กี่นาทีเองก็เถอะ
บรรยากาศภายในร้านยังคงคึกคัก ลูกค้าส่วนใหญ่กำลังพูดคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน แสงไฟสลัว ๆ กับเสียงเพลงเบา ๆ ที่คลออยู่ในพื้นหลังก็ชวนให้รู้สึกเคลิ้มตามไปเหมือนกัน… ถ้าฉันไม่เหนื่อยขนาดนี้น่ะนะ
จนเวลาผ่านไปเนิ่นนาน กว่าเสียงในร้านจะเริ่มเบาลง
