นี่ก็ครบสองวันแล้ว ตั้งแต่เขาบอกว่าจะไปทำธุระที่ชลบุรี ซึ่งเป็นธุระแบบไหน… ฉันก็ยังไม่รู้เลยสักนิด
เขาไม่ได้บอกอะไรเพิ่มเติม นอกจากทิ้งคำสั่งสั้น ๆ ไว้ว่า
“ห้ามออกไปทำงาน”
แค่นั้นจริง ๆ และนั่นก็กลายเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน…
ที่ฉันต้องอยู่คนเดียวในพื้นที่ของเขา พื้นที่ที่เคยเต็มไปด้วยเสียงทะเลาะ เสียงประชดประชัน และสายตากวนประสาทของเขา
พอไม่มีเขาอยู่ บ้านมันก็ดูเงียบเกินไป
…เงียบจนรู้สึกเหงาแบบแปลก ๆ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะรู้สึกแบบนี้ เพราะปกติแล้ว… ฉันกับตาบ้านั่นมีเรื่องให้ปะทะกันแทบทุกวัน
พูดจาดี ๆ กันไม่เกินห้านาทีก็มีเรื่องให้เถียง แต่ตอนนี้กลับไม่มีแม้แต่เสียงลมหายใจของเขาให้ได้ยิน
มันเงียบจนฉันเริ่มรู้สึกว่า…
บางทีการทะเลาะกับเขาก็อาจเป็น “ความเคยชิน” แบบหนึ่ง ที่พอหายไปแล้ว… ฉันกลับรู้สึกไม่คุ้นกับความสงบนี้เลย
ฉันนั่งเหม่ออยู่บนโซฟา ท่ามกลางความเงียบของบ้านที่เคยเต
