หลังจากที่ฉันได้อาบน้ำ และปล่อยความคิดวุ่นวายเมื่อครู่ให้ไหลไปพร้อมสายน้ำ ฉันก็หยิบผ้าเช็ดตัวพันรอบตัวแน่นแล้วเดินออกจากห้องน้ำด้วยหัวที่โล่งขึ้นเล็กน้อย
แต่พอเปิดประตู…
“ว้ายยย!”
ฉันร้องเสียงหลงทันทีที่เดินพ้นประตูมาแล้วเจอเขายืนอยู่ตรงหน้า ไม่หลบ ไม่ขยับ เหมือนจงใจดักรอ
“เป็นบ้าอะไรของนาย มายืนอยู่ตรงนี้ทำไม! ตกใจหมด!” ฉันว่าพลางเบี่ยงตัวหลบสายตาเขาอย่างหงุดหงิด
เขาไม่ตอบ แต่ยืนพิงขอบประตูอย่างไม่สะทกสะท้าน ก่อนจะพูดเสียงเรียบ ๆ
“แล้วไม่คิดจะปลุกกันหน่อยเหรอ… ถ้าฉันไปเรียนสายจะทำไง”
“เรื่องของนายสิ ไม่ใช่เรื่องของฉันสักหน่อย” ฉันว่าอย่างไม่มองหน้า
“แน่ใจเหรอว่าไม่ใช่เรื่องของเธอด้วย?”
ฉันชะงักไปเสี้ยววินาที ก่อนรีบกลบเกลื่อนด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
“ถ้าจะพูดอะไรแปลก ๆ ไม่เข้าหูละก็ หยุดพูดเลยนะ วันนี้ฉันจะรีบไปเรียน ไม่มีเวลามาทะเลาะกับนาย”
เขาเลิกคิ้ว ยิ้มนิด ๆ แบบคนกวนประสาท “ไ
