เมื่อฉันมาถึงมหาวิทยาลัย เขาก็ขับรถเข้าไปจอดที่โรงรถประจำของตัวเอง ก่อนจะหันมาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ ตามแบบฉบับของเขา
“ตอนเย็นเหมือนเดิม…รู้ใช่ไหมว่าหมายถึงอะไร”
แค่ประโยคนี้ ฉันจะไม่รู้ได้ยังไงล่ะ ว่าเขาหมายถึงอะไร ก็หมายถึง…ฉันต้องรอกลับพร้อมเขานั่นแหละ
“อืม รู้แล้ว” ฉันตอบกลับไปสั้น ๆ
“ก็ดี” เขาว่าแค่นั้น ก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเปิดประตูลงจากรถ ส่วนฉันก็รีบหยิบกระเป๋าแล้วลงตามไปติด ๆ เช่นกัน
แต่ก่อนที่ฉันจะได้เดินแยกออกไป เขากลับเรียกฉันไว้เสียก่อน
“แบมแบม”
ฉันหันกลับไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย “อะไร!”
เขาไม่ได้ตอบในทันที…แต่กลับเดินเข้ามาหาฉันช้า ๆ ก่อนจะยื่นมือมาลูบผมฉันเบา ๆ
ปลายนิ้วเขาสัมผัสกับเส้นผมฉันอย่างอ่อนโยน ก่อนที่เขาจะก้มลงมากระซิบข้างหู
“ตั้งใจเรียนนะ”
แค่นั้น แค่ประโยคเดียว แต่ใจฉันกลับเต้นแรงขึ้นมาเฉยๆ
เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป ท
