เมื่อฉันเดินเข้ามาในห้องเขา ภาพเมื่อคืนก็ผุดขึ้นมาในหัวอย่างไร้การเตือนล่วงหน้า ราวกับมันยังติดตรึงอยู่ในความทรงจำ ไม่เลือนหายไปไหนเลยสักนิด
ฉันยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ชักจะเอ๋อ ๆ ไปแล้ว เพราะมันเหมือนมีเสียงสะท้อนในใจที่ดังก้องไม่หยุด
“ยืนเอ๋ออยู่ทำไม ไปสิ ครัวอยู่ตรงนั่น” เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่อดทนนัก แต่ก็แฝงไปด้วยความเคยชิน
ฉันเหลือบมองหน้าเขา พอจะพูดตอบแต่ก็หยุด เพราะสายตานิ่ง ๆ นั้นทำให้ฉันรู้สึกเหมือนโดนจับผิด
“เออ รู้แล้ว พูดมากอยู่นั่นแหละ” ฉันบ่นเบา ๆ พลางหันเดินไปทางครัว
ฉันกัดริมฝีปากล่างเบา ๆ ก่อนจะก้าวเข้าไปในครัวอย่างลังเล ความรู้สึกปะปนระหว่างความอึดอัดและความอยากเข้าใจเขายังคงหมุนวนในใจไม่หยุด
เมื่อฉันเดินเข้ามาในครัว เปิดตู้เย็นและลิ้นชักดูว่ามีอะไรเหลืออยู่บ้าง แต่กลับพบว่าแทบไม่มีอะไรเลย
มีเพียงมาม่าสามสี่ซองวางกองกันอยู่ ไข่ไก่เพียงสองฟองที่ดูจะเหลืออยู่อย่
