หลังจากฉันเดินแยกตัวออกมาจากห้องครัว โทรศัพท์ในมือยังสั่นเบา ๆ จากเสียงแจ้งเตือนเมื่อครู่ ฉันก้มลงมองหน้าจออย่างไม่ค่อยแน่ใจ… เป็นข้อความจากแม่
ยังไม่ทันได้เปิดอ่านข้อความนั้นเต็ม ๆ เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นมาทันที พร้อมชื่อ “แม่” ที่ปรากฏบนหน้าจออย่างคุ้นเคย
ฉันกดรับสายอย่างรวดเร็ว “ฮัลโหล แม่”
เสียงของแม่ดังขึ้นมาอย่างอ่อนโยน แม้จะเจือความเหนื่อยล้าเล็กน้อยอยู่ลึก ๆ
“แบม เป็นยังไงบ้างลูก? ช่วงนี้ไม่ว่างเหรอ ไม่ค่อยโทรหาแม่เลย”
ฉันยกมืออีกข้างขึ้นลูบท้ายทอยเบา ๆ ขณะที่ยืนพิงผนังห้อง
“ก็นิดหน่อยอ่ะแม่ แบมเพิ่งได้งานเสริมตอนเลิกเรียน…เลยไม่ค่อยมีเวลา”
“อ้าวเหรอลูก… เหนื่อยไหม?”
ฉันเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะฝืนยิ้มบาง ๆ ทั้งที่ไม่มีใครมองเห็น
“ก็ทนได้แหละ ไม่เหนื่อยเท่าแม่หรอก แล้วนี่แม่กินข้าวรึยัง?”
“กินแล้วจ้ะ แบมไม่ต้องห่วงแม่นะ แม่โอเค”
เงียบอีกครั้ง…
จนฉันตัดสินใจถามในสิ่งที่ไม่
