ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกปวดระบมไปทั้งตัว หัวหนักหน่วงเหมือนโดนรถทับซ้ำ ร่างกายเหมือนไม่ใช่ของตัวเอง
ทุกครั้งที่พยายามขยับ มันเหมือนจะร้องประท้วงกลับมาทุกทิศทาง ฉันนิ่วหน้าอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ามือถือที่ตกอยู่ข้างเตียงด้วยแรงที่เหลือ
สายตาเหลือบไปเห็นเสื้อผ้าตัวเองที่กระจัดกระจายอยู่รอบห้อง ยับยู่ยี่ ขาดหลุดลุ่ย
เหมือนเพิ่งผ่านสงครามมาเมื่อคืน…
“เหี้ย…เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นวะ?”
ฉันพึมพำเสียงแหบแห้งในลำคอ ความทรงจำพร่าเลือนและวุ่นวายสับสนไปหมด
จำได้แค่เสียงที่ขอร้องไม่ให้เขาหยุด เสียงลมหายใจที่หนักขึ้นเรื่อย ๆ และมือบ้า ๆ ของใครบางคนที่ไม่ยอมอยู่เฉย…
ฉันยกมือขึ้นกุมขมับแรง ๆ
“โอ้ยยย ไอแบม…มึงทำบ้าอะไรวะเนี่ยยย”
เสียงตัวเองดังอยู่ในลำคอ ทั้งตกใจทั้งโกรธทั้งอายตัวเองพร้อมกันไปหมด
ฉันฝืนลุกขึ้นนั่งแม้จะรู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งตัว ใบหน้าแดงร้อนเหมือนเพิ่งโดนตบแรง ๆ ด้ว
