เช้าวันใหม่ รถม้าคันใหญ่หยุดรอที่หน้าจวนรับรอง เมื่อทุกอย่างเตรียมพร้อม ก็ออกเดินทางทันที
“หิวหรือเปล่า” เสียงทุ้มอ่อนโยนเอ่ยถามคนน้อง ซึ่งนางกำลังนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ใบหน้าหวานหันกลับมาหาคนตัวโตก่อนจะยิ้มบางส่งให้เขา
“ยังเช้าอยู่เจ้าค่ะ กินสิ่งใดไม่ลง” บอกเสียงเบา ต่างไปจากทุกที ได้ยินเช่นนั้นเฟิงซีก็เกิดใจหาย เขาจึงโอบเอวนางรั้งมานั่งบนตัก ทำเอาคนตัวเล็กตาโตเท่าไข่ห่าน
“จะทำอันใดเจ้าคะ” ถามเขาเสียงตื่น
“หึหึ ไม่ได้ทำอันใด พี่แค่อยากคุยกับเจ้า”
“นั่งข้างล่างก็คุยได้นะเจ้าคะ เผื่อท่านแม่ทัพไม่รู้” เย้าเขาราวกับไม่มีเรื่องในใจให้ครุ่นคิด
“ซือซือ พี่รู้ว่าเจ้ากังวลเรื่องท่านแม่ และกังวลเรื่องของเรา แม้เจ้าจะไม่เคยบอกว่ารู้สึกเช่นใดกับพี่ ทว่าการกระทำของเจ้ามันก็บอกหมดแล้ว” เขาหยุดคำพูดไว้ จากนั้นก็ยกมือประคองแก้มเนียนให้หันมาเพื่อสบตากัน
“พี่รักเจ้า รักมากจนขาดไม่ได้ ชีวิตนี้
