การเดินทางเป็นไปอย่างเร่งรีบ มีขบวนของชินหลิงตบท้ายพร้อมกับคนจากสำนักคุ้มภัย ยามหยุดพักระหว่างทาง นางก็ได้แต่ชะโงกหน้ามองบุรุษที่ตนหมายปอง
“คุณหนูท่านแม่ทัพดูใส่ใจสตรีนางนั้นมากเลยนะเจ้าคะ” สาวใช้เอ่ยกับผู้เป็นนาย ยามนี้ชินหลิงก็กำลังมองไปยังรถม้าของแม่ทัพกู้ มองดูเขารับเอาสตรีที่เอ่ยว่าเป็นภรรยาลงมาจากรถม้า เดินไปยังลำธารที่อยู่ข้างทาง มือเล็กกำแน่นเข้าหากัน รู้สึกคับแค้นใจยิ่งนัก
“หึ! มีความสุขกันไปเถอะ ถึงเมืองหลวงเมื่อใดรอยยิ้มของเจ้ามันก็จะมลายหายไปสิ้น” เสียงรอดไรฟันเปล่งออกมา นัยน์ตาสวยแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด
ด้านเฟิงซี ยามนี้เขาเบาใจมากขึ้น ดูเหมือนคนน้องจะไม่คิดมากเช่นเดิมแล้ว ใบหน้าที่เคยเศร้าหม่นเผยรอยยิ้มสดใสเช่นเดิม แม้แต่น้องชายเขาก็ยังแปลกใจ จนต้องเดินเข้ามาถามไถ่พี่ชายซึ่งนั่งมองซือซือเดินเล่นในลำธาร
“ได้เห็นรอยยิ้มนางเช่นนี้ข้าก็เบาใจยิ่งนัก ท่านพี่ทำเช่นไรหรือ” เอ่ยถามโ
