สองวันผ่านไป ซือซืออยู่ที่จวนสกุลกู้โดยไม่มีปัญหา ทว่าทุกอย่างมันสงบนิ่งเหมือนทะเลที่ไร้คลื่นลม ซึ่งมันไม่ควรจะเป็นเช่นนี้เลย เพราะข่าวของนางแพร่สะพัดไปทั่ว ไม่เว้นแม้แต่ในวัง แต่กลับไม่มีคำสั่งใดลงมาเลย
“ท้องฟ้าวันนี้สดใสเกินไปหรือเปล่านะ หึ! คงไม่ใช่ว่าจะเกิดพายุใหญ่หรอกนะ” พึมพำอยู่ในสวน ซึ่งมีสาวใช้นามว่าตงชิงยืนอยู่ข้างกาย
“แม่นางมู่คิดว่าจะมีพายุหรือเจ้าคะ ท้องนภาสดใสเพียงนี้ จะเกิดพายุได้เยี่ยงไร” คนซื่อเอ่ยถาม พร้อมกับมองขึ้นเบื้องบน ซึ่งเป็นสีฟ้าตัดกับเมฆขาวประปราย
“ข้าไม่ได้หมายถึงอย่างที่พูดหรอก พายุที่ว่าคือปัญหาที่กำลังจะมาต่างหาก เจ้าไม่คิดว่ามันเงียบสงบเกินไปหรือ ไม่มีใครมาตอแยข้าเลย ทั้งที่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ใหญ่มาก แต่ทุกอย่างกลับเงียบสงบยิ่งนัก” บอกตามจริง เพราะซือซือไม่จำเป็นต้องปิดบังอันใด นางเองก็อยากรู้ว่าสาวใช้ผู้นี้จะมีใจจงรักภักดี หรือเป็นสายให้ใครหรือเปล่า
