ซือซือเดินนำสาวใช้ของตนกลับเรือน มีคนครัวช่วยยกถาดอาหารตามมาด้วยอีกคน ก่อนที่ทั้งสามจะหยุดชะงักเมื่อมาถึงหน้าเรือน
‘มาทำไม คงไม่ได้มาหาเรื่องหรอกนะ’ นึกในใจเมื่อเห็นมารดาของแม่ทัพหนุ่มนั่งอยู่ที่โต๊ะกลางสวนหน้าเรือน
“ตงชิงยกอาหารเข้าไปด้านในก่อนเถอะ” เอ่ยกับสาวใช้แล้วก็เดินตรงไปหาผู้อาวุโสที่นั่งอยู่ “คำนับท่านแม่เจ้าค่ะ มีเรื่องใดหรือไม่ เหตุใดท่านจึงมาถึงนี่” เอ่ยเสียงนอบน้อม หลังจากย่อตัวทำความเคารพอีกฝ่ายแล้ว
“ข้าก็แค่มาดูว่าเจ้าได้สร้างเรื่องวุ่นวายในจวนหรือไม่ แล้วนี่ไปยุ่งอันใดในครัว” คำถามนี้ทำเอาคนฟังถึงกับยิ้มบาง เพราะนั่นหมายถึงกู้ฮูหยินรู้อยู่แล้วว่าตนทำอาหาร แต่นางก็ไม่ได้ตำหนิหรือสั่งห้ามในยามนั้น
“ซือซือไม่คุ้นชินกับอาหารในยุค เอ่อ…ของเมืองหลวงนักเจ้าค่ะ ก็เลยทำอาหารในแบบที่ตนเองชอบกิน และทำเผื่อท่านแม่ทัพด้วยเจ้าค่ะ” บอกตามตรง
ทว่านางก็ไม่ได้เอ่ยเรื่องยุคสมัยออกมาดีที่
