เฟิงซีพาคนน้องเดินออกมา แต่ละคนต่างก็ยิ้มตาม
“รถม้าเตรียมเรียบร้อยแล้วขอรับ” อินสือรายงาน
“เช่นนั้นก็ออกเดินทางกันเถอะ ค่อยไปพักม้าที่โรงเตี๊ยมด้านหน้า จะได้หาอะไรกินด้วย” สั่งเสร็จเขาก็พาคนน้องไปขึ้นรถม้าที่ด้านล่าง เพราะไม่อาจเอาขึ้นมาด้านบนได้ มันลาดชันไม่สะดวกที่จะพาม้าขึ้นมา
ทว่าพอลงมาจนเกือบจะถึง เฟิงซีก็หยุดชะงัก ก่อนจะยกมือส่งสัญญาณ เขาพาซือซือหาที่หลบ แต่ยังไม่ทันได้ถึงต้นไม้ กลุ่มธนูก็พวยพุ่งออกมาจากแนวพุ่มไม้ ซึ่งอยู่อีกฝั่งรถม้าที่จอดรออยู่ ทำให้องครักษ์บางคนบาดเจ็บ
หนึ่งในนั้นก็คือจางเจาและอินสือ เพราะเข้าที่กำบังไม่ทัน ยังดีที่มีสหายมาช่วยดึงเข้าไปหลบ ทว่าป่าไผ่แห่งนี้ไม่ใช่ที่ซ่อนที่ดีนัก ทุกคนจึงต้องยกดาบขึ้นมาตวัดไม่ให้อาวุธปะทะร่างกายตน เฟิงซีเองก็เช่นกัน เขาให้ซือซือหลบอยู่ด้านหลัง ทว่าพอหันกลับมานางได้หายไปแล้ว
“ซือซือ!” ร้องเรียกก็ไม่มีเสียงตอบ พบเห็นอีกทีนางกำลัง
