เสียงถอนหายใจกลับดังขึ้นแทนเสียงสะอื้น ดึงความสนใจของแต่ละคน อยากรู้ว่าจะเป็นเช่นไรต่อ แม้แต่คนที่กำลังสุมฟืนใส่ไฟ ก็ยังกระเถิบเข้ามาใกล้
“ทำใจเถอะท่านแม่ทัพ ก่อนนั้นท่านก็ชอบข้าที่เป็นเช่นนี้ อีกหน่อยท่านก็จะกลับมารักข้าที่เป็นเช่นนี้อีกนั่นแหละ อย่างไรเราก็หนีกันไม่พ้นหรอก” บอกอีกฝ่ายเสียงใส ก่อนจะยกคิ้วให้อีกสองสามที ทำเอาคนตัวโตถึงกับนิ่งงัน
“ไร้ยางอายที่สุด” ต่อว่าคนน้องแล้วก็ลุกเดินหนีไปที่ชายป่า มีคนสนิทตามไปยืนอยู่ห่าง ๆ แต่ละคนต่างก็หน้าเสีย ไม่คิดว่าผู้เป็นนายจะปากร้ายเพียงนี้
“บ้าจริง ข้าขอโทษแทนพี่รองด้วยนะซือซือ” หมิงซีรีบเอ่ย เกรงว่าสตรีตัวน้อยจะคิดมาก ทว่า!
“ข้าชินแล้ว แต่ก่อนเขาพูดแรงกว่านี้มากนัก” กล่าวตามจริง นางไม่ได้ใส่ใจคำพูดของแม่ทัพกู้เลย เพราะก่อนนั้นถูกต่อว่าเยอะกว่านี้อีก ก่อนจะถามในสิ่งที่อยากรู้
“ว่าแต่เหตุใดพวกท่านถึงมาได้ ไทเฮากับฝ่าบาททรงเข้าใจแล้วหรือ ถ
