เทียนอวี้ได้แต่ยืนนิ่งไม่รู้จะออกไปหรืออยู่ต่อดี เพราะบุรุษทั้งสองที่จ้องเขาต่างก็น่ากลัวกันคนละแบบ
“เอ่ยไปเถอะ มีข้าอยู่จะไม่ปล่อยให้ใครทำอันใดเจ้าแน่ หากจะโทษก็มาลงที่ข้าผู้เดียว” เสียงเครือของไทเฮาดังขึ้น เปิดทางให้องครักษ์เอ่ยถึงคำสั่งของตนและบุตรชาย เมื่อได้ฟังรับสั่งเช่นนั้นเทียนอวี้จึงกล้าเอ่ย
“กระหม่อมไปที่จวนนอกเมืองเพื่อจับสตรีผู้นั้น ทว่านางไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว นางหนีออกไปก่อนที่พวกเราจะไปถึง เกรงว่านางน่าจะหนีออกไปไกลแล้วพ่ะย่ะค่ะ” รายงานไปก็เสียวสันหลังไป เพราะสองพี่น้องกำลังจ้องเขาเขม็ง
“หนีไปแล้วกระนั้นหรือ ได้อย่างไร” หมิงซีรีบถาม สีหน้าเขาดูกังวลเป็นอย่างมาก เกรงว่านางจะแอบหนีไปลำพัง ทว่าพี่ชายที่ควรจะกังวลกว่าใคร กลับนั่งเฉยราวกับมันไม่ข้องเกี่ยวกับตนเลย แต่ก็นั่นแหละยามนี้เฟิงซีจำสิ่งใดไม่ได้ จะโทษเขามันก็ไม่ใช่เรื่อง
“ไม่ทราบขอรับ ไปถึงที่นั่นนางก็ไม่อยู่แล้ว” เทีย
