หมิงซีร่ายยาวถึงเรื่องราวของสตรีต่างยุค จนฮ่องเต้และไทเฮาถึงกับนิ่งงันไปพักหนึ่ง ไม่คิดว่าจะมีเรื่องมหัศจรรย์เพียงนี้บนแผ่นดินได้
“น้องสาม สิ่งที่เจ้าเอ่ยมาไม่ได้พูดเพื่อให้เราเห็นใจสตรีผู้นั้นหรอกนะ” ไทเฮาย้ำถามน้องชาย
“สิ่งที่กระหม่อมเอ่ยล้วนแต่จริงทุกอย่างพ่ะย่ะค่ะ หากพี่รองไม่ลืมไปเสียก่อน ฝ่าบาทจะได้รู้เรื่องราวอีกมากมาย เพราะซือซือเล่าให้เขาฟังทุกอย่าง แต่ยามนี้” เอ่ยจบก็หันมาหาพี่ชายที่นั่งทำหน้ามึนงง
“ข้าจำได้แค่ว่านางขอร่วมทางมาด้วย” เฟิงซีนึกได้แค่ไม่กี่อย่าง แต่ที่แน่ ๆ เขาจำไม่ได้ว่าตนไปรักกับสตรีที่น้องชายเอ่ยถึงเมื่อใดกัน รู้ว่าการเดินทางนั้นมีสตรีรวมอยู่ด้วย แต่จะบอกว่าเขาชอบนางคงเป็นไปไม่ได้แน่ เพราะในหัวไม่มีความรู้สึกที่ว่านั้นเลยแม้แต่น้อย
ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะยาลืมรักจะลบเลือนความรู้สึกทุกอย่างเกี่ยวกับสตรีที่อยู่ในใจเขา ยามนี้ความทรงจำเกี่ยวกับความรักที่เฟิงซีมีต่อ
