“เจ้ารู้เรื่องที่ไทเฮาคิดจะวางยาท่านแม่ทัพหรือไม่” จางเหวิ่นหันมาถามสหาย เจิ้งเทาก็ได้แต่ส่ายหัว ไม่ต่างจากจางเจาที่ได้แต่ยืนโบกมือลาคนทั้งสี่ที่ควบม้าออกไป
“ยานี้มีอยู่จริงหรือ” เจิ้งเทาเอ่ยถาม เสียงเขาดูเศร้าหม่นยิ่งนัก ความกังวลแล่นพล่านในใจ เป็นเพราะคนรักที่รู้เรื่องแต่ไม่ยอมบอกเขาสักคำ
“มีจริง เพราะอาจารย์ข้าเองที่เป็นคนปรุง แต่ข้าก็ไม่รู้นะว่าจะเอาไปใช้กับใคร หากข้ารู้ก็ต้องบอกท่านแม่ทัพแล้ว อาจารย์ปิดเงียบไม่เอ่ยสิ่งใดเลย อีกอย่างข้าก็อยู่กับพวกเจ้าทั้งวัน กว่าจะกลับเรือนอาจารย์ก็หลับไปแล้ว” รีบบอกสหายเมื่อเห็นเขามองตาขวาง
“เอาล่ะ เอาล่ะ พวกเจ้าอย่ามาทะเลาะกันเลย ทุกอย่างมันเกิดขึ้นก็เพราะชะตาฟ้าลิขิต หากสองคนนี้เป็นคู่กัน ข้าเชื่อว่าอย่างไรเสียสวรรค์ก็ต้องนำพาให้พบกันอีก ส่วนจะรักกันหรือไม่ก็แล้วแต่บุญวาสนานั่นแหละ” คนที่เชื่อเรื่องดวงเอ่ยในสิ่งที่เขาคาดเดา สองสหายจึงได้แต่ส่ายห
