“เพื่อนนายหัวกับแฟนนายหัวหนีไปตั้งแต่ที่นายหัวออกจากบ้านมาแล้วครับ ท่าทางเลิ่กลั่กมีพิรุธชอบกล สองคนนี้ก่อเรื่องใช่มั้ยครับ”
“คิดว่าใช่ แต่จะถามขวัญอีกที รอให้ขวัญฟื้นก่อน แล้วจะไม่ปล่อยให้มันลอยนวลแน่!”
ล่ะอุนหวนนึกถึงคืนนั้นแล้วเจ็บใจไม่หาย เขาเองก็อยากจะฆ่านายกีรติเช่นกัน “ผมอยากจะบอกนายหัวเรื่องพฤติกรรมของนายกีรติหลายครั้งหลายหน แต่ขวัญห้ามไว้ ไม่อยากให้นายหัวคิดมาก”
“อะไร บอกมา”
“คืนงานเลี้ยงน่ะครับ นายกีรติพยายามจะข่มขืนขวัญ โชคดีที่ผมไปช่วยไว้ได้ทัน ไม่งั้นขวัญคงโดนมันข่มเหง ผมอยากจะฆ่ามันนัก คราวนี้มันทำอะไรอีกครับ หรือว่ามันพยายามจะทำอีก”
ภูเมฆกดกรามแน่นด้วยความโกรธ “ไอ้โก้! กูไม่ปล่อยมึงไว้แน่ ขวัญเจ็บแค่ไหน มึงต้องเจ็บมากกว่า”
“แล้วนี่ นายหัวไปเจอขวัญที่ไหนครับ”
“ในป่าน่ะ” เขาไม่ได้โกหก แค่พูดไม่หมด “ว่าแต่คืนงานเลี้ยง นายไปช่วยขวัญไว้ใช่มั้ย” คืนที่เขาเห็นทั้งคู่กอดกันกล
