“คุณไม่ทำแบบนั้นหรอก” ความเครียดทำให้พิษไข้ยิ่งโหมกระหน่ำ เธอจึงเผลอหลับอยู่บนลานหิน ละเมอเพ้อพรำแต่ประโยคเดิม ๆ “คุณไม่ทำแบบนั้นหรอก คุณไม่ทำแบบนั้นกับฉัน คุณภู...”
เสียงฟ้าผ่านั่นเองที่ปลุกเธอให้ตื่นจากฝันร้าย ดวงตาคลอน้ำตื่นตระหนกตกใจเมื่อพบว่าฝนกำลังตกหนัก และน้ำในสระล้นเอ่อจนปิดปากถ้ำไปแล้ว
“อะ...แย่แล้ว” ขวัญชีวาพยายามตั้งสติแล้วมองหาที่ปลอดภัย เธอเห็นโพรงถ้ำหลังสระนางฟ้า ซึ่งเป็นพื้นูงกวสูงกว่า่า น่าจะปลอดภัย ดวงตาคลอน้ำตื่นตระหนกตกใจมองไปทางไหน ก็จะเห็นความทรงจำซ่อนอยู่ ตกหนักซะด้วย ไม่รู้ จึงพาตัวเองเข้าไปหลบอยู่ในนั้น
“ทำไงดี ฝนตกไม่หยุดเลย” เธอได้แต่ภาวนาให้ฝนหยุดตก และขอให้น้ำลดเร็ว ๆ เธอจะได้ออกไปจากถ้ำนี้เสียที แต่เสียงฟ้าร้องที่ยังกระหน่ำไม่หยุด ทำให้รู้ว่าความหวังนั้นริบหรี่เหลือเกิน
“อ่า...” พิษไข้ทำให้เธอหนาวสั่นไปทั้งตัว แต่ที่มากไปกว่านั้นคือเธอรู้สึกเจ็บจี๊ดที่
