ลูกน้องคุณไม่ได้เรื่อง
1284 คำ
นิโคไลมองตามหลังคุณหมอด้วยสายตาคาดโทษ เมื่อวานเขาให้ลูกน้องเฝ้าทุกทางเข้าออกโรงพยาบาลแต่เธอก็ยังหนีไปได้ พอจะโทรหาเธอก็บล็อกเบอร์ของเขา ชายหนุ่มไปดักรอที่คอนโดก็ปรากฏว่าเธอไม่ได้กลับไปค้างที่นั่น
ไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกเสียหน้าแบบนี้มาก่อนวันนี้เขาจะต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่องถ้าเธอไม่ยอมคุยดีๆ ก็คงต้องใช้ไม้แข็งกันบ้าง
“นิค มีอะไรกับคุณหมอหรือเปล่า แม่เห็นลูกมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ นะ”
“เปล่าครับแม่”
“เมื่อไหร่นิคจะกลับไปทำงานสักที แม่ว่าทิ้งงานมานานจะไม่ดีเอานะ” ถึงแม้งานของลูกชายไม่จำเป็นต้องเข้าบริษัทตลอดแต่เธอก็ไม่อยากให้เขาทิ้งภาระให้ผู้ช่วยมากจนเกินไป
“ผมบอกแม่แล้วไงครับ ผมจะอยู่ที่นี่จนกว่ายายหนูจะออกจากโรงพยาบาล”
“อย่าไล่เขากลับเลยค่ะแม่ ที่ผ่านมาเขาทำงานมาตลอด ช่วงนี้ก็ถือว่าเขาพักร้อนแล้วกันนะคะ”
“แม่ก็อดห่วงไม่ได้นี่เคท”
“แม่ครับบอริสทำงานกับผมมาเกือบสิบปีผมเชื่อมือเขาครับ”
“งั้นก็ตามใจ แล้วอยู่แต่ในโรงพยาบาลไม่อึดอัดเหรอ แม่ว่าไหนๆ ก็ไม่กลับรัสเซียแล้วนิคน่าจะหาเวลาเที่ยวบ้างนะ”
“ผมไม่รู้จะไปเที่ยวไหนนี่ครับแม่”
“ก็ให้ธนัทพาไปสิ” เธอหมายถึงคนสนิทของเขาที่เป็นทั้งผู้ช่วย คนขับรถรวมทั้งเป็นบอดี้การ์ดของลูกชาย
“ไม่ล่ะครับ ไปกับธนัทน่าเบื่อแย่”
“งั้นก็หาสาวๆ สักคนสิ เอาไหม เดี๋ยวแม่ถามเพื่อนๆ ให้ว่ามีลูกสาวใครยังโสดอยู่บ้าง”
“แม่เลิกคิดที่จะจับคู่ผมเลยครับ ผมบอกแล้วว่าจากนี้จะอยู่เป็นโสด”
“แม่ไม่อยากเห็นนิคอยู่คนเดียวตอนแน่นี่ลูก หาใครสักคนมาอยู่ด้วยไหม”
“แม่ครับ ผู้หญิงแต่ละคนที่เข้ามาหาผมก็ต้องการเงินด้วยกันทั้งนั้น มีใครสักคนไหมที่จริงใจกับผม”
“แม่ว่าคงต้องมีสักคนแหละ ลูกลองเปิดใจดูสิ ไม่แน่นะ ลูกชายของแม่อาจจะเจอเนื้อคู่ในโรงพยาบาลนี้ก็ได้นะ”
“ใช่ค่ะ เคทว่าที่นี่ทั้งหมอและพยาบาลสวยๆ ทั้งนั้นเลยนะคะ”
“แม่เห็นด้วยนะ โดยเฉพาะหมอพั้นช์ทั้งสวยทั้งเก่ง”
“แม่ครับ อย่าลืมนะครับว่าเธอคือคนที่ทำให้ยายหนูของเรานอนอยู่ในตู้อบ”
“นี่นิคยังคิดว่าเป็นความผิดของเธออีกเหรอลูก”
“ก็ใช่สิครับแม่”
“เคทว่าพี่นิคพาลมากกว่า”
“แม่ก็ว่าอย่างนั้นแหละ อย่าให้แม่รู้นะว่าเราแอบทำอะไรหมอลับหลังแม่”
“ผมจะทำอะไรได้ล่ะครับแม่”
“ไม่รู้แต่แม่สั่งห้ามเลยนะ อย่าทำอะไรหมอพั้นช์เด็ดขาด” นิชาภามองหน้าลูกชายอย่างไม่ไว้ใจเพราะดูเหมือนตอนนี้นิโคไลกำลังจะทำอะไรบางอย่าง
“แม่ระแวงเกินไปแล้วครับ”
“แล้วนั่นจะไปไหนล่ะนิค”
“กลับบ้านครับแม่”
“งั้นแม่กลับด้วยเลยละกัน วุฒิแม่ฝากเคทด้วยนะคะ”
“ครับแม่” อรรถวุฒิ
“เคทแม่ไปก่อนนะลูก พรุ่งนี้จะมาแต่เช้า”
“ค่ะแม่”
นิโคไลต้องเลิกล้มความตั้งใจที่จะตามพัณณ์ชิตาไปก่อนชายหนุ่มไม่อยากให้มารดาสงสัย แต่เขาก็ให้ลูกน้องคอยตามดูเธอ เพราะยิ่งเธออยากจะหนีนั่นก็ยิ่งทำให้เขาอยากจะตามติดเธอมากขึ้น
แต่เหมือนวันนี้เธอจะหนีเข้าไม่พ้นเพราะขณะที่รถตู้คันหรูของเขากำลังจะเลี้ยวออกจากโรงพยาบาลมารดาของเขาก็ตาดีเห็นว่าตอนนี้หญิงสาวกำลังยืนรอใครอยู่
“นั่นหมอพั้นช์นี่”
“คุณผู้หญิงจะให้ผมจอดไหมครับ” ธนัทหันมาถาม ก่อนจะสบตากับนิโคไลอย่างรู้ทัน
“จอดเลยเดี๋ยวฉันจะชวนหมอพั้นช์กลับด้วย”
พอรถจอดสนิทคุณนิชาภาก็เปิดประตูรถก่อนจะส่งยิ้มไปให้คุณหมอคนสวยที่เธอรู้สึกถูกชะตาจนอยากจะจับคู่ให้กับลูกชาย
“หมอพั้นช์ กำลังจะกลับเหรอจ๊ะ”
“ค่ะ คุณป้าก็กำลังจะกลับเหรอคะ”
“จ้ะ ป้ากำลังจะกลับบ้านพอดีเลย หมอพั้นช์รอใครอยู่หรือเปล่า”
“พั้นช์รอแท็กซี่ค่ะ”
“ขึ้นมาเถอะ เดี๋ยวป้าไปส่ง”
“ไม่เป็นไรค่ะ พั้นช์กลับเองได้ค่ะ”
“อย่าเสียเวลาชวนเลยครับแม่ ดูแล้วคุณหมอคงไม่เชื่อใจพวกเราเท่าไหร่ถึงได้ทำท่าทางรังเกียจแบบนั้น” นิโคไลแกล้งพูดดักคอเพราะรู้ว่ายังไงเธอต้องไม่ยอมแน่ๆ
“พั้นช์ไม่ได้รังเกียจนะคะ พั้นช์แค่เกรงใจค่ะคุณป้า” เธอพูดพร้อมกับหันมามองชายหนุ่มอีกคนอย่างเอาเรื่อง
“ไม่ต้องเกรงใจจ้ะ ขึ้นมาเถอะนะ”
พอเห็นเธอตกลง เขาก็ขยับไปนั่งที่เบาะแถวหลังเพื่อให้พัณณ์ชิตานั่งคู่กับมารดา
“หมอพั้นช์พักอยู่แถวไหนจ๊ะ”
“คอนโด XXX ค่ะ”
“แล้วไอ้คอนโด XXX นี่มันไกลจากโรงพยาบาลไหม พอดีป้าไม่ค่อยได้มาแถวนี้น่ะ”
“ไม่ไกลหรอกค่ะ”
“แล้วพักอยู่คนเดียวหรือเปล่า มีใครรอทานข้าวเย็นด้วยไหม”
“ไม่หรอกค่ะ พั้นช์พักคนเดียวค่ะ”
“จะเป็นไรไหมถ้าเย็นนี้ป้าจะชวนไปทานข้าวที่บ้าน”
“พั้นช์ว่าเอาไว้คราวหน้าดีกว่าไหมคะ วันนี้มันกะทันหันไปหน่อยพั้นช์ไม่อยากรบกวนค่ะ”
“ไม่รบกวนเลย เดี๋ยวขากลับป้าจะให้ลูกชายป้าขับรถมาส่งเอง ไม่ดึกหรอกป้ารู้ว่าพรุ่งนี้หมอต้องทำงานแต่เช้า”
“ก็ได้ค่ะ” เพราะเห็นว่าคุณนิชาภาเป็นผู้ใหญ่ใจดีและดูเหมือนอยากจะชวนเธอจากใจจริง พัณณ์ชิตาจึงยอมตามเธอที่บ้าน
รถตู้แล่นเข้ามาจอดยังตึกทรงยุโรปขนาดใหญ่สีขาวสะอาดตาที่บริเวณรอบๆ รายล้อมไปด้วยต้นไม่นานาชนิดดูแล้วให้ความร่มรื่นและสบายตา
“หมอพั้นช์หิวหรือยังจ้ะ”
“ยังค่ะคุณป้า”
“เดี๋ยวป้าขอไปดูในครัวก่อนนะ หมอนั่งคุยกับลูกชายป้าไปก่อนก็แล้วกันนะ”
“ค่ะ”
“เมื่อวานคุณหายไปไหนมา แล้วเมื่อคืนคุณไปนอนที่ไหน” นิโคไลถามทันทีหลังจากมารดาเดินเข้าไปในห้องครัวแล้ว
“คุณนิโคไลคะ ฉันไม่ใช่ทาสคุณนะคะที่จะต้องคอยรายงานตลอดว่าวันๆ หนึ่งฉันไปไหนไปทำอะไรมากบ้าง”
“คุณตั้งใจจะหลบหน้าผมใช่ไหม”
“ฉันจะหลบหน้าคุณทำไมคะ ลูกน้องคุณไม่ได้เรื่องเองต่างหาก ฉันเห็นนะว่าคุณให้พวกเขาเฝ้าทางออกไว้ตลอด”
“แต่คุณก็ยังหนีออกไปได้”
“ฉันไม่ได้หนีเลย ฉันก็ออกไปตามปกติ พวกเขาไม่เห็นฉันเอง แล้วถ้าคนอย่างฉันตั้งใจจะหนี ฉันคงไม่กลับมาทำงานและยังมาทานข้าวที่บ้านของคุณหรอกนะคะ”
“ไม่หนีก็ไม่หนี” นิโคไลหัวเราะในลำคอ นานแล้วที่เขาไม่เคยเจอใครแบบคุณหมอคนสวยคนนี้ เธอต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่เอาแต่วิ่งเข้าหา แต่พัณณ์ชิตากลับอยากจะหนีให้พ้นจากเขา มันเลยทำให้เขารู้สึกสนุกและอยากเอาชนะเธออย่างที่สุด
- ผู้เขียน
