คุณพีร์

ตอนที่ห้า จนกว่าคุณพีร์จะเบื่อ

“แยกขาออกกว้าง ๆ ”

ทั้งที่ไม่ได้โดนสะกดจิต แต่ขาเรียวของเธอก็ค่อย ๆ อ้าออก เผยให้เห็นส่วนที่ควรซ่อนเร้น แต่เหมือนพีร์ยังไม่สาแก่ใจ เขาสอดแขนไปด้านหลังเธอรั้งให้สะโพกอวบยกขึ้นก่อนจะดึงหมอนมารองด้านหลังใบหนึ่ง มือของพีร์ดันให้ระหว่างขาเธออ้ากว้างเปิดเผยล้อแสงไฟกลางห้อง

ปวีนากัดริมฝีปากล่างเพราะกลัวจะเผลอครางออกมา เธอไม่กล้าจ้องมองแววตากร้าวใจยามที่เขามองส่วนลับเร้นของเธอเลย แค่ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาที่รินรดผิวเนื้อเปลือยเปล่าก็ทำให้เธอเจียนคลั่งแล้ว

พีร์ค่อย ๆ เลื่อนปลายนิ้วผ่านต้นขาด้านในจนไปถึงส่วนอ่อนไหวที่เคยหุบปิดแต่ถูกแหวกอ้าพร้อมให้เขาเข้าไปสำรวจได้ล้ำลึกขึ้น

ตัวของเธอเกร็งจนสั่นในยามที่นิ้วหนาไล้ลากกับกลีบเนื้อสีชมพู สัมผัสของปลายนิ้วที่มาหยุดตรงติ่งเนื้อที่ไวต่อสัมผัสเป็นพิเศษทำให้เธอคลายความเกร็งและพร่างพรูลมหายใจออกจากปอดเพื่อผ่อนคลายความเสียวสยิวที่ก่อเกิด

ตอนที่เขาแตะต้องที่ผับว่าทำให้วาบหวามแบบที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน แต่ครั้งนี้เขาแตะต้องล้ำลึกและยั่วเย้าซ้ำยังยาวนานขึ้นจนทำให้ความรู้สึกนั้นมันเกิดขึ้นมาอีกครั้งแถมยังมากกว่าเก่าจนอาจจะทำให้เธอสำลักมันตายให้ได้...

เหมือนเขาจะรู้ว่าความซ่านเสียวมันมากขึ้นจนพวงแก้มเธอแดงไปหมด ปลายนิ้วร้าย ๆ ถึงเคลื่อนไหวเร็วขึ้นคล้ายจะเอาใจและกลั่นแกล้งเธอในคราวเดียวให้สาสม ในตอนที่พีร์กดคลึงติ่งเนื้อที่อ่อนไหวด้วยปลายนิ้วเป็นจังหวะระรัวเร็ว ๆ ปวีนาปล่อยมือจากผ้าปูมาจับต้นแขนเขาไว้แน่น เธอถึงกับปล่อยเสียงครางออกมายาว ๆ แบบไม่อาจกักเก็บ เมื่อความซ่านเสียวอัดแน่นจนยากจะควบคุมและข่มกลั้นว่าไม่รู้สึกรู้สา

"คุณพีร์..." หญิงสาวเรียกชื่อเขาเสียงสั่น ๆ ในยามที่ความรู้สึกนั้นมันพุ่งขึ้นขีดสุดแล้วพราวพร่างอยู่ในตัวเธอจนกายสาวสั่นสะท้าน

"ชอบไหม" เขาก้มลงมากระซิบถามข้างหู

ปวีนาไม่ตอบ เพราะเธอคงพูดในสิ่งที่ใจคิดออกมาไม่ได้

ผิดกับพีร์ที่พูดออกมาได้ตรง ๆ ในทุกอย่างที่เขาคิด

"คุณเป็นคนสวยนะ สวยไปทั้งเนื้อทั้งตัว ไม่แปลกที่ใครก็อยากได้..." เขาลูบไล้เนื้อตัวเปล่าเปลือยของเธออย่างอ่อนโยน คล้ายกำลังลูบไล้สมบัติล้ำค่า" แม้แต่ผมเอง... ก็ยังอยากได้"

ปวีนาเม้มปาก ตอนเขาช่วยเธอคิดว่าเขาทำเพราะใจดี แต่ตอนนี้พีร์ทำให้เธอรู้ว่าเขาก็เหมือนกับทุกคน

ถึงแม้สัมผัสของพีร์จะอ่อนโยนและปฏิบัติกับเธออย่างให้เกียรติ แต่เธอก็ไม่ได้นึกปลาบปลื้มคนตรงหน้า ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็คือการทำให้มันจบ ๆ แต่พีร์ก็ใจเย็นและทอดเวลาให้ทุกอย่างมันยาวนานกว่าที่ควรจะเป็น เธอรู้ว่าเขาต้องการเพราะความแข็งขึงเสียดสีต้นขาของเธออยู่จนเธอแทบไม่กล้าขยับตัว แต่เขาก็พอใจกับการได้ปลุกปั่นความต้องการของเธอมากกว่าสนองความต้องการของตัวเองในทันที

ปลายนิ้วร้าย ๆ ของเขาลากไล้ไปที่ซอกขาของเธอก่อนจะไปหยุดที่กลีบดอกไม้ฉ่ำชื้นอีกครั้ง พร้อมกับการการเคลื่อนไหวที่สร้างความปั่นป่วนให้ก่อนเกิดทบเท่าทวี

"ผมรู้ว่าคุณไม่ได้เต็มใจนัก แต่ผมก็ให้เวลาคุณมากเกินพอแล้ว"

เธอผินหน้าไปมองคนที่พูดเหมือนว่าตัวเองเป็นพ่อพระที่เต็มไปด้วยความเมตตา

"ตอนนี้คุณคงพร้อมจะตอบแทนน้ำใจผมแล้วล่ะ"

แล้วพีร์โน้มใบหน้าเข้าหาเธออีกครั้งพร้อมกับปลายนิ้วที่จุ่มจ้วงลึกเข้าหาช่องทางรักของเธอลึกล้ำเข้าเพื่อแสดงให้เห็นว่า ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ คือการที่เขาให้เวลาเธอเตรียมตัวและเตรียมใจก่อนและหลังจากนี้เขาจะเอาจริงแล้ว

การกระทำของพีร์บอกว่า ที่เขาพูดไป... เขาหมายความว่าอย่างนั้นจริง ๆ

ครืดดดดดด

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้หญิงสาวตื่นจากห้วงนิทรา เธอลืมตามาทันเห็นว่าพีร์ลุกจากที่นอนไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย

"เออ ๆ อีกสี่สิบห้านาทีเจอกัน นายให้คนนับเงินแล้วไปเจอกันที่กรมที่ดินได้เลย ไว้จะรีบออกไป

เสียงเขาคุยกับปลายสายแว่วมาให้ได้ยิน หญิงสาวขยับตัวลุกอย่างเมื่อยขบ หัวคิ้วขมวดน้อย ๆ เมื่อเห็นหน้าปัดนาฬิกาบอกว่าเป็นเวลาสิบโมงกว่า ดูเหมือนว่าพวกเธอจะตื่นสายกันมาก ๆ แต่ถ้านับจากกิจกรรมที่ทำอยู่ค่อนคืนแบบไม่พักไม่ผ่อนหญิงสาวก็คิดว่า อาจจะมีการหลับข้ามวันก็ได้ถ้าไม่มีใครโทรเข้า

พีร์เดินกลับเข้ามาแล้วคว้าชุดที่เขาถอดไปกองกับพื้นขึ้นมาวางให้เธอ

"ผมต้องรีบออกไปข้างนอก " เขาบอกโดยไม่ไม่ได้มองหน้าเธอให้เต็มตาด้วยซ้ำ ปวีนาคิดว่าองค์เจ้าพ่อวันไนท์สแตนด์เสด็จมาประทับพีร์แล้ว พอเขาได้สมใจแล้วตื่นมาก็ไล่เธอกลับกลาย ๆ โชคดีที่เธอไม่ได้คิดจะจับเขาหรือคาดหวังความสัมพันธ์ที่ยาวนานเกินกว่าหนึ่งคืน เมื่อเขาตื่นขึ้นมาแล้วทำท่าเหมือนไม่ได้สนใจกัน เธอถึงได้ไม่รู้สึกเสียใจอะไร

"คุณพีร์ใช้ห้องน้ำก่อนเลยค่ะ เดี๋ยวปุ่นอาบทีหลังแล้วค่อยกลับบ้าน"

พีร์วางโทรศัพท์ที่โต๊ะตัวสูงในห้องแล้วผินหน้ามามองเมื่อได้ยินว่า 'กลับบ้าน'

"ไม่ได้พักที่หอพักของผับเหรอ"

"ตอนเลิกงานจะพักที่หอแต่ช่วงบ่ายจะต้องกลับไปช่วยงานที่บ้านค่ะ"

"อ้อ ต้องกลับบ้านช่วงบ่ายถึงเย็นสินะ" พีร์พยักหน้าเข้าใจ "งั้นเดี๋ยวผมจะให้คนตามไปส่งที่บ้าน ตอนนี้คุณไปใช้ห้องน้ำด้านล่างก็ได้"

"ขอบคุณค่ะ" เธอรับคำไว้ก่อน เพราะคิดว่าพีร์เองก็ใจดีที่ไม่ปล่อยให้เธอดิ้นรนกลับเอง เธอรับปากเขาเพราะคิดว่าหากมีคนไปส่งก็ไม่ต้องเรียกแท็กซี่กลับเองให้เสียเงิน ช่วงนี้เงินบาทสองบาทก็มีค่า อะไรที่ประหยัดได้หญิงสาวเลยไม่ปฏิเสธ

พีร์พยักหน้ารับแล้วก็หยิบโทรศัพท์เข้าไปในห้องน้ำโดยไม่มองหน้าเธอ หญิงสาวได้ยินเสียงเขาคุยโทรศัพท์และเปิดฝักบัวอาบน้ำไปด้วย พอเขาเข้าไปจัดการกับตัวเองเธอก็รีบลุกออกมาจากผ้าห่มแล้วสวมชุดให้เรียบร้อย เพราะถ้าเธอนอนเปลือยอยู่พีร์จะดุว่าเธอไม่กระตือรือร้นที่จะกลับ

หญิงสาวมองหากระเป๋าถือตัวเองแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนนี้เธอไม่ได้หยิบขึ้นมาจากห้องนั่งเล่น ปวีนาดึงผ้าห่มและผ้าปูที่นอนสีขาวที่ยับย่นไม่เหลือเค้าเดิมให้ดูดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วจากนั้นก็เดินย่องลงไปชั้นล่าง

เธอเดินลงไปอาบน้ำในห้องน้ำที่ใช้เมื่อคืนเพื่อจะได้รีบออกจากบ้านไปพร้อม ๆ กับพีร์แล้วให้เขาจอดให้เธอลงป้ายรถประจำทางที่ไหนสักแห่งโดยไม่ต้องให้คนของเขาไปส่งให้ลำบาก...

ในตอนที่เขาไม่ต้องการเธอแล้ว เธอก็จะไม่ทำตัวให้เป็นภาระของเขาเช่นกัน