เพียงเท่านั้น เดือนนาราก็รีบวิ่งอ้อมมาฝั่งคนนั่ง เปิดประตูแล้วดันตัวเองขึ้นไปนั่งด้วยความทุลักทุเล กว่าจะขึ้นไปนั่งได้ก็เสียเวลาอยู่ครู่
“เราไปกันได้แล้วค่ะ” เดือนนาราหันไปบอกพร้อมรอยยิ้ม ไปกับรถส่งของก็ยังสบายกว่าไปรถประจำทาง “คุณชื่ออะไรคะ ฉันชื่อเดือนนาราค่ะ เรียกว่านาราเฉยๆ ก็ได้” เดือนนาราทักทาย เพราะต้องเดินทางไปกลับค่อนวัน ก็ควรต้องทำความรู้จักกันไว้บ้าง จะได้ไม่อึดอัด
“ฉันชื่อเดวิด”
“เดวิด” เดือนนาราทวนคำ มีใครชื่อซ้ำกับอีตาบ้านั่นอีก คิดแล้วจ้องหน้าเขาชัดๆ เมื่อครู่เขาสวมหมวกปีกกว้างเธอเลยมองไม่ชัด แต่ตอนนี้เขาถอดหมวกออกแล้วเธอจึงเห็นใบหน้าเขาอย่างชัดเจน แถมคนกวนประสาทยังยังคิ้วให้เธออีกด้วย
“ฉันนี่แหละ เดวิด แบรดลีย์ คนขับรถส่งของที่หล่อที่สุดในปฐพี”
เดือนนาราตีสีหน้าไม่ต่างจากโดนผีหลอก “คะ คุณ คุณมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง”
“คนขับรถไม่พอ ก็เลยต้องไปส่งเอง มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
