“ตกลงว่าเธอจะพักที่นี่ไหม” เดวิดถามเสียงเบื่อหน่าย ทำให้คนไม่มีทางเลือกจำต้องพยักหน้า
“พักสิ ฉันมีทางเลือกด้วยเหรอ”
เดวิดอมยิ้ม “งั้นก็ตามฉันมา”
เดือนนาราเดินตามร่างสูงมาหยุดหน้าประตูห้องหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากห้องของหลานมากนัก “เธอพักที่นี่ จะได้ยินเสียงดิโน่ร้องด้วย”
เดือนนาราแปลกใจคิดว่าเขาจะให้เธอไปอาศัยนอนที่เรือนพักคนงาน
“เอ่อ ทำไมถึงให้ฉันพักร่วมบ้านเดียวกับคุณ ที่จริงแล้วฉันพักกับคนงานก็ได้”
เดวิดมองหน้าสวยๆ แล้วส่งยิ้มเย้ยหยัน “อ้อ ที่แท้ก็อยากเจออะไรล่ำๆ ไม่น่าช่วยเอาไว้เลย”
“นี่คุณ ฉันไม่คิดจะอ่อยคนงานของคุณเลย แต่เห็นว่าการให้พักร่วมบ้าน เอ่อ...ดูเหมือนว่าคุณยอมรับฉันเป็นน้าของดิโน่แล้ว”
เดวิดเดินมาประชิดตัวพร้อมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “อย่าสำคัญตัวเองผิดไปหน่อยเลยสาวน้อย เคยได้ยินไหม...”
เขาจ้องเธอแล้วหรี่ตามองคนที่กำลังก้าวถอยหลัง
“อะไรที่ยังไม่แน่ใจ ต้องเก็บเอาไว้ใกล้ๆ ตัว
