9
1355 คำ
“งั้นเจอกันที่ศาล” เดวิดก้มลงไปหาซอกคอขาวๆ แล้วกระซิบเสียงเฉียบ “กฎหมายที่อเมริกาแรงนะ เธอบุกรุกเข้ามา แล้วยังขโมยของ และถ้าฉันจะยัดเยียดอีกสองสามข้อหาเข้าไปให้มีน้ำหนักขึ้น ฉันว่าไม่เหลือบ่ากว่าแรงที่ฉันจะทำ”
“ไอ้คนบ้า! คุณมันโรคจิตแล้วถึงได้คิดยัดเยียดข้อหาให้ฉัน คนเลวแบบนี้ถ้าปล่อยให้เลี้ยงเด็ก อนาคตเด็กจะโตมาเป็นคนแบบไหนกัน”
คนตัวใหญ่หัวเราะพรืด เขาถูกสโนวไวท์ด่า “งั้นงานแรกของสโนวไวท์ผู้รับใช้อย่างเธอ เธอต้องช่วยฉันเลี้ยงเจ้าเปี๊ยกจนกว่าพ่อของมันจะกลับมา และฉันพิสูจน์ได้ว่าเธอพูดความจริงหรือเปล่า”
เดือนนาราเม้มปากแน่นกับท่าทางยียวนของคนตัวใหญ่ตรงหน้า
“งานดูแลหลาน ฉันสัญญาจะดูแลแกอย่างดีที่สุด ขอแค่คุณกรุณาคืนหลานให้ฉัน แต่ว่า...” ริมฝีปากแดงระเรื่อเผยอขึ้นเล็กน้อยและแหงนคอมองเขาซึ่งคาดคะเนด้วยตาเปล่าคงสูงราวๆ ร้อยแปดสิบเซนติเมตร “ถ้าไม่ได้เป็นเด็ก และไม่ใช่คนแคระ ฉันไม่รับดูแล”
เดวิดนึกขำแม่สาวร่างเล็กคนนี้ เขาเดินไปกักเธอไว้ในอ้อมแขนทำให้เดือนนาราไปไหนไม่ได้
“นี่คุณมายืนค้ำหัวฉันทำไม มารยาทไม่มีหรือไง ถอยไปนะ”
“ฉันจะบอกเธอว่าเรื่องที่เธอพูดมาทั้งหมด ฉันยังไม่เชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ มาถึงเธอก็พูดปาวๆ ว่าจะเอาเด็กกลับไป อ้างโน่นอ้างนี้โดยไม่มีหลักฐาน ฉันคงให้ดิโน่ไปกับเธอไม่ได้หรอก แต่ถ้าอยากแสดงความบริสุทธิ์ก็อยู่ที่นี่ รอให้ความจริงทุกเรื่องปรากฏก่อน”
“คุณอยากได้หลักฐานของฉันใช่ไหม นี่ไง” เดือนนารารีบหยิบพาสปอร์ตกับวีซ่าส่งให้เขาดู “ฉันเป็นนักเรียนทุนมาเรียนที่นี่และทำงานเป็นออแพร์ หารายได้ส่งเสียตัวเองจนเรียนจบ ทุกอย่างมีหลักฐานหากคุณอยากรู้ว่าฉันพูดจริงไหมโทร.ไปถามบ้านโฮสต์ที่ฉันอาศัยอยู่ได้”
เขาก้มลงมากระซิบตอบเสียงแหบพร่า “เป็นใครอยู่ๆ จะมาออกคำสั่ง ตอนนี้เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว แล้วมันก็ไม่ใช่เวลาด้วย เวลานี้เป็นเวลาพักผ่อน เรื่องอื่นเอาไว้คุยกันวันหลังเถอะ”
เดือนนาราไปไม่เป็นอยู่ครู่ คุยกันวันหลัง แล้วตอนนี้เธอจะนอนที่ไหน ใบหน้าสวยกำลังคิดหนัก จะเอาหัวไปซุกที่ไหนนอนดี แต่ต้องโมโหอีกครั้งเมื่อคนตัวใหญ่เก็บวีซ่ากับพาสปอร์ตของเธอติดมือไปด้วย
“เฮ้ย คุณ นั่นมันเอกสารฉัน” เดือนนาราวิ่งตามไปเอาเอกสารสำคัญคืนแต่คนตัวใหญ่ก็ไม่ยอมคืนให้ หนำซ้ำยังชูมันไว้สูงเหนือศีรษะทำให้คนตัวเล็กกว่าต้องเขย่งจนสุด “เอาของฉันคืนมานะ”
“บุกรุกเข้ามาแบบนี้ ยังไงก็ไม่น่าไว้ใจอยู่ดี จะเก็บไว้ตรวจสอบก่อน”
“ลักทรัพย์ ฉันจะแจ้งความข้อหาลักทรัพย์”
เดวิดขำ “ลักทรัพย์อะไรกัน เมายาหรือเปล่า นี่บ้านฉัน แล้วตะกี้เธอก็ยื่นมันมาให้ตรวจสอบเองด้วย แล้วมันก็ต้องใช้เวลาตรวจสอบก่อน พาสปอร์ตปลอมเยอะแยะไป”
เดวิดบอกจบแล้วก็เดินหนีแต่เดือนนาราไม่ยอมวิ่งมาขวางหน้า คนตัวเล็กกว่ายืนจังก้าทำเหมือนจะขู่ให้เขากลัวได้
“ไอ้ขี้ขโมยเอาของฉันคืนมานะ ถ้าไม่คืน อย่าหาว่าฉันไม่เตือน ฉันจะไปแจ้งความเดี๋ยวนี้ว่าคุณเดวิด แบรดลีย์ จะบังคับให้ฉันขายแรงงานให้ ฉันไม่ยอม คุณเลยยึดพาสปอร์ตฉันไป” เดือนนาราหยิบประเด็นที่ร้ายแรงที่สุดมาขู่เขา เพราะเขาเป็นเจ้าของสวนต้องรักษาหน้าตาไม่ให้เสียชื่อ แต่เธอคิดผิดที่ไปคิดกระตุกหนวดเสือโหย
เดวิดยิ้มเย็น ดวงตาสีดำที่ได้มาจากมารดาที่เป็นชาวไทยทำให้เขามีใบหน้าที่ไม่ฝรั่งจ๋าแต่ดูคมเข้ม ดิบเถื่อน
เดือนนาราเห็นท่าทางน่ากลัวของเขาก็เริ่มหวาดๆ เธอก้าวถอยหลังสองสามก้าวแต่ช้ากว่ามือแกร่งที่เอื้อมมาจับเอวคอดกิ่ว
“เมื่อกี้ด่าว่าฉันเป็นหัวขโมยหรือ แล้วยังจะไปแจ้งความจับฉัน แล้วยังแต่งเรื่องหาคุกให้ฉัน ไม่เคยมีใครกล้าหาเรื่องกับฉันแบบนี้มาก่อน เธอเป็นคนแรกเลยนะ”
“ฉันดีใจที่ได้รับเกียรตินี้เลยแหละ คุณจะได้จำไว้ว่าเงินของคุณทำตามใจไม่ได้ทุกอย่าง ก็ใครใช้ให้คุณอยากไม่คืนวีซ่ากับพาสปอร์ตให้ฉันล่ะ” เดือนนารากลัวเขา แต่เธอต้องข่มมันลงไป เพราะอะไรต่อมิอะไรของเขามันดุนดันหน้าท้องเธออยู่ ขืนเธอหงอให้เขาเห็น เขายิ่งได้ใจ รังแก
“งั้นเธอก็จะได้รับเกียรติจากฉันเหมือนกัน ดีเลย กำลังเสี้ยนพอดี อดมาหลายคืนแล้ว”
เดือนนารายกมือทาบอกสีหน้าตกใจสุดขีด “อย่าบอกนะว่าคุณกำลังอยากยา หลานชายฉันถูกคนติดยาเลี้ยงดูอย่างนั้นเหรอ ไม่ได้นะ ฉันไม่ยอม”
“ฉันยอมรับว่าอยาก” เขาฉีกยิ้มกว้างแล้วหัวเราะในลำคอก่อนจะกระชากข้อมือของเธอเข้ามาใกล้ “แต่ไม่ได้อยากยา” ดวงตาปลาบคมจ้องสรีระงดงาม “อยากจะ”
ยังไม่ทันพูดจบเขาก็ถูกสโนวไวท์ตบจนเลือดซึมออกจากริมฝีปาก
นั่นทำให้คนเหนือทุกคนใน Wonder Garden โมโหฟิวส์ขาด สองมือประคองกรอบหน้าของเดือนนาราเอาไว้แล้วลงโทษเธอด้วยการตบกลับด้วยริมฝีปาก ปิดปากเสียงร้องของแม่คนช่างพูดจนสนิท เขาไม่เคยรุนแรงกับผู้หญิง แต่แม่คนปากร้ายคนนี้ทำให้เขาหมดความอดทนจนต้องเผลอใช้ความรุนแรงด้วย
แต่ก็คงสมน้ำสมเนื้อกับเจ้าหล่อน เพราะปากร้ายแบบนี้ก็ต้องโดนลงโทษในแบบของเขา
“อื้อ ไอ้คนบ้า ไอ้คนเลว รังแกผู้หญิง”
“เออ ใช่แล้วจะทำไม ถ้าเป็นคนดีคงไม่ทำแบบนี้หรอก”
เดือนนารารู้สึกอับอายที่ถูกเขาย่ำยีอย่างง่ายดาย ฝ่ามือเล็กจึงประเคนใส่ลงไปบนโหนกแก้มของคนตัวใหญ่ระรัว เธอมองเขาอย่างขึ้งโกรธ แต่แล้วรู้สึกว่าตัวเองทำผิดอีกหน เพราะเมื่อเขาหันหน้ากลับมา ดวงตาสีดำสนิทของเขาลุกวาวไปด้วยความโกรธ แทบจะเผาคนมองให้มอดไหม้เป็นจุณได้
“ตบครั้งแรกพอจะให้อภัย ตบครั้งต่อไปช่วยเลือกเอาไว้ล่วงหน้าว่าบราเซียร์กับแพนตี้ เธอจะให้อะไรหลุดจากตัวก่อนกัน"
“ไม่นะ!” เดือนนาราตาค้าง "ฉันตบเพราะคุณมาจูบฉันก่อน แล้วถ้าคุณยังคิดจะทำอีกละก็ ฉันก็จะตบคุณอีก”
เดวิดตอบกลับเสียงห้าว “เออ ดี งั้นมาดูกันว่าใครจะแพ้ก่อน ระหว่างหน้าฉันกับปากเธอ”
เขาบอกจบก็ก้มหน้าลงมาดูดกลีบปากนุ่มของเธอทันทีเพราะครั้งก่อนยังไม่อิ่ม ไม่สนใจว่าสโนวไวท์ที่กำลังถูกเจ้าชายไม่ใช่คนแคระ ทั้งจับ ทั้งลูบ ทั้งคลำในระหว่างที่เธอดิ้นรนขัดขืน
“อื้อ ไอ้คนบ้า ไอ้คนเลว ไอ้หน้าหนา”
“ด่าเข้าไป แต่อีกเดี๋ยวจะด่าไม่ออกแล้ว”
“ทะ ทำไม จะทำอะไรฉัน”
“กลัวหรือ”
เดือนนาราไม่ตอบแต่ถอยหนี มือแกร่งรีบคว้าร่างเล็กเข้ามาหาตัวจนหน้าอกอวบอิ่มกระแทกกับแผงอก แถมเจ้าหล่อนยังไม่รู้ตัวว่าการที่พยายามดิ้นหนีมันทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลงไปอีก เพราะนั่นเท่ากับร่างกายของเธอมันบดเบียดเสียดสีกับเขาจนเรียกได้ว่าร้อนจนไฟลุก และตอนนี้เขาก็ลุกชันขึ้นมา สโนวไวท์ช่างจุดไฟในกายเขาได้ดี
- ผู้เขียน
