ฉันเงียบกำมือแน่นจนเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ คำพูดของพี่เจ้าคุณสร้างความตกใจให้พี่ขุนรามที่ได้ยินมาก หลังจากที่พี่เจ้าคุณออกไปแล้วพี่ขุนรามก็เปิดประเด็นถามฉันทันที
“ที่มันพูดหมายความว่าไง ?”
“....” ฉันเม้มปากแน่น ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดยังไงเหมือนกัน
“นี่เราทำแบบที่มันพูดแบบนั้นจริงๆ เหรอฝัน”
“แล้วจะให้หนูทำยังไงคะ หนูเสียใจที่ทำอะไรบ้าๆ แบบนั้น หนูแค่คิดว่าถ้าทำแบบนั้นแล้วพี่เจ้าคุณอาจจะจำเรื่องของเราได้ อึก...”
“เหมือนฝันเอ้ยเหมือนฝัน เฮ้อ...”
พี่ขุนรามลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินมาหาฉันพร้อมกับดึงฉันไปกอด ฉันกอดพี่ขุนรามตอบเหมือนกันแล้วก็ร้องไห้ออกมา
มันคงเป็นเวรกรรมของฉัน ความเจ็บปวดนี้ มันคงจะเป็นสิ่งที่ฉันควรได้รับเพราะฉันก็เคยทำกับพี่เจ้าคุณแบบนี้เหมือนกัน....
เข้าใจแล้วแหละว่ามันเจ็บมากขนาดไหน รู้ซึ้งแล้วจริงๆ
หลายวันผ่านไป....
อีกไม่กี่วันฉันก็ต้องไปเรียนแล้ว ตอนนี้ยังไม่ทีท่า
