หลังจากคุยงานกันเสร็จแล้ว พี่เดย์ก็ขอคุยกับฉันเป็นการส่วนตัว ซึ่งเขาพูดขึ้นต่อหน้าพี่เจ้าคุณกับพี่ขุนรามเลยว่าอยากจะคุยกับฉัน
“กูไม่ให้คุย” พี่ขุนรามพูดค้านขึ้น ส่วนพี่เจ้าคุณยังคงเงียบอยู่
“ฝัน....” พี่เดย์เรียกชื่อฉันเสียงแผ่วเบาพร้อมกับมองหน้าฉันสายตาอ้อนวอน
“พี่ขุนรามคะ หนูขอนะคะ” ฉันบอกพี่ขุนราม พอพี่ขุนรามได้ยินแบบนั้นก็ดูไม่พอใจพอสมควร ส่วนคนที่ฉันอยากเห็นอาการของเขามากที่สุด ตอนนี้เขากลับทำเมิน แล้วก็ลุกขึ้นออกไปโดยไม่พูดไม่จาอะไรสักคำ
“พี่เดย์ตามมานี่สิคะ”
ฉันตัดสินใจดีแล้วว่าจะคุยกับพี่เดย์ ฉันอยากพูด อยากให้มันจบโดยที่พี่เดย์ไม่ต้องมาตามฉันสักที
ฉันพาพี่เดย์เดินอ้อมไปมุมตึก มันเป็นมุมที่มองเห็นวิวนอกกระจกใสของตึกยี่สิบกว่าชั้นรอบๆ ได้อย่างสวยงาม ตรงนี้ไม่มีพนักงานเดินผ่านเพราะมันเป็นโซนของผู้บริหาร
“กับดอกไม้เป็นยังไงบ้างคะ ?” ฉันเปิดประเด็นถามทันทีที่เรามาถึง
“ฝ
