เวลาผ่านไปจนมาถึงวันที่มหาวิทยาลัยของฉันเปิดภาคเรียน
“พี่เจ้าคุณไปส่งหนูที่มหาลัยหน่อยได้ไหมคะ” ฉันบอกพี่เจ้าคุณที่กำลังนั่งจิบกาแฟอยู่ วันนี้เขาไม่มีงานที่บริษัท
“ให้ไอ้รามไปส่งสิมันกำลังจะออกไปบริษัท”
“กูต้องไปเจอลูกค้า คนละทางกันมึงนั่นแหละไปส่งน้อง” ฉันรู้ว่าพี่ขุนรามกำลังช่วยพูดอยู่
“เรื่องมากจังวะ ขับรถไปเองแล้วกันฉันขี้เกียจ !!”
“หน่ะ หนูขับรถไม่เป็นค่ะ” ฉันเม้มปากแน่นพร้อมกับก้มหน้าหลบสายตากลัวจะถูกจบได้ว่าโกหก
พี่เจ้าคุณพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มตัวแล้วเดินนำออกไปนอกบ้านโดยไม่พูดอะไรสักคำ
“ขอบคุณนะคะพี่ราม”
ฉันยิ้มหวานให้พี่รามก่อนจะรีบวิ่งตามพี่เจ้าคุณออกไปข้างนอกบ้าน
— ภายในรถ
“แวะทานอะไรก่อนไหมคะ ?”
“ไม่หิว”
“แต่หนูหิวนี่นา...” ฉันทำแก้มป่องๆ อ้อนพี่เจ้าคุณ
พี่เจ้าคุณก็หันมามองฉันนะแต่มองแค่แวบเดียว
“เรื่องมากฉิบหาย ทำไมไม่รู้จักกินมาจา
