วันต่อมา...
วันนี้ฉันตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ถึงแม้ว่าจะมีเรียนช่วงบ่ายก็ตาม ตื่นมาทำไมแต่เช้าน่ะเหรอ ก็มาเก็บเสื้อผ้าแพ็กใส่กระเป๋าไง เฮ้อ!! ฉันคิดว่าจะย้ายไปอยู่คอนโดสักพัก คิดมาทั้งคืนแล้วเรื่องนี้ และฉันก็ตัดสินใจแล้วแหละ
ฉันไม่อยากจะหนีหน้าหรืออะไรหรอกนะ ฉันแต่อยากอยู่กับตัวเองก่อน อยากจะคิดถึงพี่เจ้าคุณคนเก่าให้มากๆ ไม่อยากให้พี่เจ้าคุณคนนี้มาทำลายความรู้สึกของฉันหายไปหมด
มันเหนื่อยนะ เสียใจกับคำพูดการกระทำหลายๆ อย่าง เจ็บมาก ฉันรู้ว่าพี่เจ้าคุณก็เคยเจ็บแบบฉัน และเขาก็เก่งที่ไม่ท้อ ยังตื้อฉัน จนในที่สุดใจฉันก็เป็นของเขา แต่ฉันกลับทำแบบพี่เจ้าคุณไม่ได้
หัวใจของฉันมันไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้น....
“พี่ขุนรามคะ ฝากนี่ให้พี่เจ้าคุณหน่อยได้ไหมคะ” ฉันหอบกระเป๋าลงมาชั้นล่างเดินไปหาพี่ขุนรามจากนั้นก็ยื่นกล้องวิดีโอของพี่เจ้าคุณให้กับพี่ขุนรามเอาไว้
“เอาแบบนี้จริงๆ ใช่ไหม ?” พี่ขุนรามพูดเหม
