พี่เจ้าคุณหันหน้ากลับมามองฉัน คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปมยุ่งเหยิงเมื่อได้ยินคำถามของฉัน
“ทำไมถึงถามพี่แบบนี้ ?”
“....” ฉันเม้มปากแน่นพร้อมกับก้มหน้าลงเพราะไม่อยากร้องไห้ให้พี่เจ้าคุณเห็น ฉันกลัวว่าเขาจะมองว่าฉันมันงี่เง่า
เสียงฝีเท้าค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ ไม่นานร่างของพี่เจ้าคุณก็นั่งลงตรงขอบอ่างน้ำ เขาจับปลายคางของฉันให้เงยขึ้น
“ร้องไห้ทำไม หื้ม” พี่เจ้าคุณถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
ฉันกลัว กลัวเหลือเกินว่าจะเสียผู้ชายคนนี้ไป ฉันกลัว กลัวว่าสักวันจะมีคนอื่นที่ทำให้เขามีความสุขมากกว่าตอนที่อยู่กับฉัน
ฉันกลัวทุกอย่าง....
“จะไม่มีใครมาทำให้พี่เจ้าคุณหมดรักหนูใช่ไหมคะ...” ฉันถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
พี่เจ้าคุณเช็ดน้ำตาออกจากแก้มให้ฉัน ใบหน้าหล่อคมคายค่อยๆ โน้มลงมาหาฉัน พี่เจ้าคุณประทับจูบลงบนหน้าผากของฉันแผ่วเบา
“พี่รักเธอมากี่ปีรักทั้งที่เธอไม่ได้รักพี่เลย วันน
