พี่เจ้าคุณเดินมาหาฉันมือหนารวบมือทั้งสองข้างขึ้นฉันไปจับเอาไว้ สายตาของเขาที่มองฉันในตอนนี้มันดูเศร้ามาก แล้วฉันล่ะ ฉันเห็นแบบนี้ไม่ยิ่งกว่าเหรอ
ฉันพยายามจะแกะมือตัวเองออกจากมือของพี่เจ้าคุณ แต่พี่เจ้าคุณไม่ยอมปล่อย
“หนูถามว่าทำไมกระดุมเสื้อถึงได้หลุดแบบนั้น ทำไมพี่ไม่ตอบ!!” ครั้งนี้ฉันตวาดเสียงดัง น้ำตามันไหลอาบแก้มทั้งสองข้างไม่ขาดสาย
“มะ มันไม่มีอะไรทั้งนั้นฝันกำลังเข้าใจพี่ผิด...”
“ขะ เข้าใจผิด เข้าใจผิดงั้นเหรอคะ เข้าใจผิดอะไรคะหนูยังไม่ได้พูดอะไรเลย แค่ถามเรื่องกระดุมเสื้อแค่นั้นเอง” ฉันพยายามข่มเสียงที่สั่นเครือเอาไว้ ถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันกำลังร้องไห้อยู่ก็ตาม
“พี่รู้ว่าเธอคิด เธอฟังพี่ก่อนนะ”
“แสดงว่าพี่ทำแบบที่หนูคิดใช่ไหมคะ พี่เจ้าคุณถึงได้รู้ว่าหนูคิดอะไรอยู่ อึก...”
ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ ใครก็ได้เอาฉันออกไปจากตรงนี้ที นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไม ทุกอย่างมันกำลังจะดี ไม่
